Η αγέλη μας, είχε αναδιαμορφωθεί εξωτερικά κι εσωτερικά. Ο καθένας πλέον ήταν αντιμέτωπος με αυτό που είχε διαλέξει ο ίδιος να είναι. Στην ζούγκλα του σχολείου, στεκόντουσαν σε γκρίζα ζώνη. Ούτε περιζήτητοι, ούτε περιθωριακοί, απλά οι εαυτοί τους. Τους μιλούσαν, δεν τους μιλούσαν, γι αυτούς ήταν ένα και το αυτό. Είχαν το στέκι τους αλλά δεν ήταν πια οι δέκα μικροί χαμένοι. Τους ήξεραν όλοι με τα ονόματα τους. Ο Χρήστος, η Αθηνά, ο Πέτρος, η Κοραλία, ο Φοίβος, η Δήμητρα, ο Ερμής κι Οδυσσέας, ο Μαρίνος και η Άννα.
Ο καθένας αντιμετώπιζε την ιστορία με το περίπτερο διαφορετικά. Δεν μπορούσε κανείς να το δει πια, αλλά στο μυαλό του καθενός το νόημα της ιστορίας είναι διαφορετικό. Ο Χρήστος κι Αθηνά το ένοιωθαν σαν δικαίωση, ο Χρήστος για την μορφή του που επιτέλους του ήταν αρεστή και η Αθηνά για το μυαλό της, που είχε δίκιο όταν σκεφτόταν ότι ο εγκέφαλος είναι το πιο δυνατό σημείο του ανθρώπου κι όχι το κορμί του. Η Κοραλία το αντιμετώπιζε σαν μια αξιόλογη εμπειρία που της έμαθε πως η άγνοια καμιά φορά είναι σοφία. Για τον Φοίβο ήταν λύτρωση, το σκοτάδι είχε αποχωρήσει και γνώριζε πως ήταν γεμάτος φώς. Για την Δήμητρα ήταν μάθημα, να μην αποζητά τα πολλά για να μην χάσει κα τα λίγα, τα σημαντικά, τα δεδομένα. Ο Ερμής κι ο Οδυσσέας αποδέχτηκαν τους εαυτούς τους, με τα προτερήματα και τα ελαττώματά τους και φρόντιζαν μεταξύ τους για την εξέλιξη τους. Ο Μαρίνος, διδάχθηκε την πίστη και την ανιδιοτελή αγάπη. Όσο για την Άννα και τον Πέτρο ήταν αλλαγή προς το καλύτερο εξωτερικά. Εσωτερικά ακόμα προσδοκούσαν την αποδοχή των άλλων. Σιγά σιγά έμαθαν όμως να αποδέχονται τον εαυτό τους πριν χρειαστεί να το κάνουν οι άλλοι.
Όλη αυτή η περιπέτεια τους ένωσε ακόμα περισσότερο. Τους έφερε πιο κοντά και τους έκανε όλους λίγο πιο ώριμους, έτοιμους να αντιμετωπίσουν τα διλλήματα της ζωής. Τους ανέδειξε το καλύτερο μέσα τους και τους ώθησε να γίνουν οι άνθρωποι που έμελλε να γίνουν. Άνθρωποι ξεχωριστοί και μοναδικοί, πιστοί φίλοι. Η μοίρα, η ειμαρμένη, το γραφτό όπως λένε… Ήταν αλήθεια τελικά, πως τα πρώτα άτομα με τα οποία θα κολλήσεις στις αρχές της σχολικής χρονιάς, αυτά θα είναι που θα σε συντροφεύουν ως το τέλος της.
Η άνοιξη είχε έρθει πιο γρήγορα απ' ότι τα παιδιά μας την περίμεναν κι ο καιρός ήταν επιτακτικός για μια σχολική εκδρομή. Κλασσικός προορισμός, το άλσος που βρισκόταν στην άκρη της γειτονιάς. Εφηβικά γέλια και χαρούμενες φωνές ξεχύνονταν στον αέρα κι έκαναν τα δέντρα να ανθίζουν γρηγορότερα. Μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους, όλα τα δέντρα που είχαν προσπεράσει, είχαν ανοίξει πανέμορφα πολύχρωμα μπουμπούκια στα κλωνάρια τους. Όταν έφτασαν στο μικρό δασάκι, κατευθείαν όλα τα παιδιά του σχολείου σχημάτισαν τις παρέες τους κι έτρεξαν να παίξουν ποδόσφαιρο ή κρυφτό. Το άλσος ήταν το κατάλληλο μέρος για τέτοια παιχνίδια. Με τεράστιους κήπους γεμάτους ανθισμένα κόκκινα, κίτρινα και πορτοκαλί λουλούδια και θάμνους σχηματισμένους σαν γάτες, σκύλους και δεινόσαυρους. Με ένα γήπεδο μπάσκετ που οι μπασκέτες έγερναν από τον πολύ καιρό που ορθωνόταν εκεί. Ένα τεράστιο αμφιθέατρο με τοιχογραφίες που παρουσίαζαν ανθισμένα δέντρα και παιδιά να παίζουν κάτω από αυτά. Παιδική χαρά με κούνιες, τραμπάλες, τσουλήθρες και κυλικείο που γινόταν το στέκι των καθηγητών κατά τις σχολικές εκδρομές. Η αγέλη μας είχε κάτσει στα παγκάκια που βρισκόταν πέρα από την παιδική χαρά και απολάμβανε τον ζεστό καιρό και την μαγεία της φύσης που έκανε πρεμιέρα δίπλα τους. Χαχάνιζαν και αστειευόντουσαν μεταξύ τους και φαινόταν να ζουν αξέχαστες στιγμές.
Σε εκείνα τα παγκάκια, μεταξύ σοβαρού κι αστείου, υποσχέθηκαν για άλλη μια φορά αλληλοϋποστήριξη, αλληλεγγύη κι αλληλοβοήθεια. Υποσχέθηκαν παντοτινή φιλία ή έστω όσο πιο μακροχρόνια γίνεται. Υποσχέθηκαν να μην αφήσουν ο ένας τον άλλον και να είναι εκεί σε δύσκολα και εύκολα. Αλλά η βασικότερη υπόσχεσή τους ήταν να μείνουν πιστοί στους εαυτούς τους, μια υπόσχεση που δεν χρειαζόταν να ειπωθεί με λόγια αλλά γραφόταν στην ψυχή τους με το μελάνι της νεότητας που είχαν εκείνη τη στιγμή και σφραγιζόταν με το άρωμα των πεύκων και τα βουητά των μελισσών.
Η αγέλη μας είχε κερδίσει τον σεβασμό συμμαθητών και καθηγητών. Ήταν αναγνωρίσιμη όχι λόγω των εξωτερικών χαρακτηριστικών και αυτό που διαπίστωναν ήταν πως δεν τους ενδιέφερε η γνώμη των άλλων, δεν τους ενδιέφερε να είναι περιζήτητοι. Η πραγματική ουσία ήταν να είναι οι εαυτοί τους, πιστοί στις ιδέες τους και στους ανθρώπους που αγαπούν και κυρίως, να αγαπούν τους εαυτούς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου