ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

 Μία από τις χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ήταν σε δικηγορικό γραφείο. Η θέση ήταν αυτό που σοφιστικέ λένε collector, δηλαδή έπαιρνα τηλέφωνα κόσμο που χρωστούσε και τους έλεγα να πληρώσουν το χρέος τους. Η δουλειά σαν δουλειά δεν ήταν κάτι εύκολο. Ήταν αρκετά ψυχοφθόρο. Καρκινοπαθείς που ζητούσαν μια παράταση γιατί είχαν ξεμείνει λόγω των δαπανηρών θεραπειών, υπάλληλοι που είχαν απολυθεί και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα χρέη τους και φυσικά οι χειρότεροι όλων - που σε αυτούς γινόμουν έως και αγενής- οι πλούσιοι με τα καβούρια στις τσέπες. Όπως προείπα, αρκετά ψυχοφθόρο αλλά ήξερα πού πήγαινα και έμπλεκα. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο απαράδεκτοι μπορούν να γίνουν ακόμα και οι δικηγόροι. Νόμιζα πως εργαζόμενη σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είχα τουλάχιστον όλα όσα δικαιούμαι γιατί οι δικηγόροι είναι άτομα που ακολουθούν τους νόμους και τους κανόνες. Τόσο γελασμένη και αθώα ήμουν. Δεν είχα υψηλή απόδοση, δεν μ' αρέσει να πιέζω τον κόσμο ειδικά όταν δεν υπάρχει σάλιο και το βλέπω και ‘γω γύρω μου. Στον δεύτερο μήνα άρχισα τις δικαιολογίες για την πεσμένη μου απόδοση, άρχισα να αργώ τα πρωινά - ως πέντε λεπτά, δεν ήθελα και να απολυθώ- και έγινα δύστροπη, ειδικά με μια συγκεκριμένη συνάδελφο που νόμιζε πως ήταν στην κορυφή του κόσμου γιατί δούλευε σε τέτοιο γραφείο. Αλλά δεν θα μείνω στην συνάδελφο όσο στριμμένη ή ξινή κι αν ήταν. Στο τέλος του δεύτερου μήνα αρρώστησα. Όχι σοβαρά αλλά αρκετά για να μείνω σπίτι ένα τριήμερο. Όταν γύρισα με κάλεσε στο γραφείο της η ίδια η δικηγόρος της επωνυμίας του γραφείου. Αυτό που μου ανακοίνωσε με έκανε να παραιτηθώ την επόμενη ημέρα. Μου ανακοίνωσε λοιπόν πως λόγω της χαμηλής μου απόδοσης και επειδή "έβαζα το γραφείο μέσα" θα έπρεπε να τους δώσω τα χρήματα της αναρρωτικής που θα έπαιρνα από το ΙΚΑ. Το τρελό ποσό των εννιά ευρώ. Φυσικά και δεν τους τα έδωσα και φυσικά δεν θα ξαναδουλέψω για δικηγόρο σε όποια θέση και με όποιο μισθό. Τελικά η "αφρόκρεμα" της χώρας έγινε αφρόκρεμα πατώντας σε πτώματα και αναιρώντας ότι δικαίωμα έχει κατακτηθεί από χρόνιους αγώνες υπαλλήλων και εργατών. Δεν είναι κομματικό ή πολιτικό το ζήτημα αλλά δεν μπορώ να ανεχθώ την εκμετάλλευση των ανθρώπινων πόρων στο βωμό του χρήματος.  Μα, 9 ευρώ; 9 ευρώ; Θεωρώ πως οποιοσδήποτε ευσυνείδητος εργοδότης θα ντρεπόταν να ζητήσει αυτό το ποσό έστω ακόμη κι αν είχε δίκιο… Αλλά, εγώ μάλλον ούτε για εργοδότης κάνω γι’ αυτό σκέφτομαι έτσι!

ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΣΕΖΟΝ

 2016 καλοκαίρι, η πρώτη μου σεζόν σε εστιατόριο κάμπινγκ στην Χαλκιδική. Είχα ήδη εμπειρία στο σέρβις εστίασης αλλά δεν είχα εμπειρία στα 14ώρα όμως. Το αφεντικό ήταν ένας κοιλαράς, αντιεπαγγελματίας και αντιτουριστικός. Την επιχείρηση την διαχειριζόταν με την γυναίκα του, μια υστερική, φωνακλού και κουτσομπόλα. Τα πρωινά ανοίγαμε στις 08:00, σκουπίζαμε και καθαρίζαμε τα τζάμια, στρώναμε τα τραπέζια, γεμίζαμε τα ψυγεία και μετά μέχρι να έρθει ο κόσμος γυαλίζαμε τα μαχαιροπίρουνα με ξύδι. Ήμασταν τρεις σερβιτόροι και πηγαίναμε στο μαγαζί με μία ώρα διαφορά ο ένας από τον άλλον και ανοίγαμε εναλλάξ. Όσο εμείς λοιπόν κρατούσαμε το έξω καθαρό και λειτουργικό, στην κουζίνα η αφεντικίνα με τους άλλους τρείς μάγειρες - δύο βασικά γιατί ο τρίτος εκτελούσε χρέη λάντζας - έφτιαχνε τα μαγειρευτά της ημέρας. Παστίτσιο και μουσακάς ήταν τα στάνταρ και έπειτα έπαιζαν διάφορα όπως μακαρόνια με κιμά ή γεμιστά. Τα μεγειρευτά κάθε μέρα ήταν τέσσερα και διαφορετικά μεταξύ τους. Μόλις τελείωνε τη μαγειρική η αφεντικίνα καθόταν με τον άντρα της στη σάλα για καφεδάκι, βασικά όλη την ημέρα στη σάλα την έβγαζαν εκτός αν έπρεπε να κάνουν κάποιο λογαριασμό. Με τα χρήματα δεν εμπιστευόντουσαν κανέναν, ήθελαν να τα κανονίζουν οι ίδιοι. Ακόμα και αν ήταν θολά τα μυαλά τους από το τσίπουρο. Γεγονός που λάμβανε μέρος τα μεσημέρια και τα απογεύματα και τα βράδια. Ο αφεντικός τέντωνε από το φαί και το αλκοόλ και έβγαζε τη μπλούζα του αποκαλύπτοντας το μεσήλικο πλαδαρό κορμί του ασχέτως πελατείας. Η αφεντικίνα δεν ήταν του γυμνισμού αλλά ήταν του ποτού. Μόλις έπινε και τούρλωνε γινόταν ακόμα πιο φωνακλού. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν όταν ο αφεντικός έφερε την μάνα του. Μια γριά που μας έκρινε όλους, μαζί και την νύφη της/αφεντικίνα και δημιουργούσε ρήξεις. Αυτή η "μελιστάλαχτη" γιαγιά δεν βοηθούσε σε τίποτα και τα βράδια έκλεβε το βαζάκι με τα μπουρμπουάρ μας. Ο πρώτος μήνας πέρασε και ο μισθός πουθενά, ούτε στην τράπεζα, ούτε στο χέρι και όταν εύλογα ρώτησα "που είναι ο μισθός μου, αφεντικό;" η απάντηση που πήρα ήταν πως κανείς δεν πληρώνεται μηνιαίως γιατί έτσι θα ρίσκαρε κάποιος να του φύγει εν μέσω της σεζόν! Περνάει λοιπόν και ο δεύτερος μήνας, σερβιτόροι και μαγείρια ζούμε με τα κλεμμένα μπουρμπουάρ ώσπου έρχεται η καταραμένη στιγμή και σπάω το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου! Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, πόσο μάλλον να δουλέψω. Το αφεντικό δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα για τον πόνο μου και με έβαλε πρωινή βάρδια. Την έβγαλα με όποιο κόστος και το ίδιο απόγευμα την έκανα κοπάνα - γιατί ρεπό δεν είχαμε - για το κοντινότερο νοσοκομείο. Το δάχτυλο είχε σπάσει από την επάνω φάλαγγα και μου έβαλαν νάρθηκα. Το αφεντικό το ίδιο βράδυ που του εξήγησα τι συμβαίνει και για ποιο λόγο δεν μπορώ να συνεχίσω την συνεργασία μας δε με πίστευε και ζητούσε να δει τις εξετάσεις και τις ακτινογραφίες. Τον ιατρικό φάκελο τον είχα στην καλαμοκαλύβα - ναι σε καλαμοκαλύβες με νάιλον μέναμε 2 άτομα μαζί - η οποία βρισκόταν γύρω στο τέταρτο μακριά από το κάμπινγκ. Ένα τέταρτο χωματόδρομος και με τον νάρθηκα το μόνο παπούτσι που μπορούσα να βάλω ήταν σαγιονάρα που δεν απορροφάει μισό κραδασμό. Αφού είδε τον φάκελο και πείστηκε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα προσπάθησε να με πείσει να μείνω για δουλειά γιατί δεν μπορούσε να ψάχνει καινούργιο άτομο. Δεν δέχτηκα και έφυγα την επόμενη ημέρα. Φυσικά ο αφεντικός δεν με πλήρωσε και η αφεντικίνα με στόλιζε στο υπόλοιπο προσωπικό. Το καλοκαίρι πέρασε για τα καλά, το δάχτυλό μου δεν έδεσε ποτέ εντελώς και για δυόμισι μήνες δουλειάς χωρίς ρεπό και υπέρ υπερωρίες πληρώθηκα το φοβερό ποσό των 1.000 ευρώ και εννοείται πως δεν μου κόλλησε ούτε ένα ένσημο!   

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΥΠΕΥΘΥΝΟ ΠΩΛΗΣΕΩΝ

 Ναι, ναι, ναι! Κάνε μίτινγκ και γέμισέ μου το κεφάλι με άχρηστες πληροφορίες που δεν βοηθούν ουσιαστικά στη δουλειά μου, πόσο μάλλον, στην εξέλιξη μου σαν άνθρωπος! Ναι, πες μου κι άλλες ασήμαντες λεπτομέρειες, κάνε με ρομποτάκι, θυσίασε το μυαλό μου στο βωμό της πώλησης! Χάραξε το ποιηματάκι - που δεν πουλάει - τόσο βαθιά στο μυαλό μου που θα το βλέπω και στον ύπνο μου, που θα το λέω αυτόματα χωρίς καν να καταλαβαίνω τις λέξεις και τις έννοιες που βγαίνουν από το στόμα μου! Αυτό το ίδιο ποιηματάκι που έχω σιχαθεί να ακούω σαν καταναλωτής από τους άπειρους πωλητές. Πες μου ότι απαγορεύεται η κοινωνικοποίηση στον χώρο της εργασίας γιατί με αποσπά από την πολυπόθητη πώληση. Πες μου πόσο σημαντική είναι η πώληση και πως αυτή είναι ο μοναδικός μου στόχος. Να πουλήσω! Να πουλήσω και να πουληθώ για λίγα κομμάτια χαρτί που ναι μεν, κάνουν την ζωή πιο εύκολη αλλά δεν θα με κάνουν πραγματικά ευτυχισμένη! Εξαγόρασε τον χρόνο μου, εξαγόρασε με για να πλουτίσουν οι πλούσιοι και να απελπίζονται περισσότερο οι φτωχοί. Εξαγόρασε με, πούλα με, αυτοματοποίησε με μέχρι να επέλθει ο κορεσμός και  ο κόσμος να μας ξεράσει μαζί όπως μια γάτα ξερνά τις τριχόμπαλές της. Κάνε με σιχαμερό βδέλυγμα κατώτερο κι από τους μπασκίνες, στα μάτια του κόσμου. Ξέρω πως ο σαδομαζοχισμός είναι της μόδας! Καθρέφτισέ μου τα κόμπλεξ σου και προσπάθησε να ασκήσεις επιρροή επάνω μου με όλους τους λάθος τρόπους. Μην ψάξεις ποτέ μέσα σου! Μπορεί να μη βρεις τίποτα! Μπορεί να είσαι τόσο άγευστος, άοσμος, αόρατος και ανούσιος όσο και το προϊόν που με βάζεις με κόπο να πουλήσω! Που δεν θα το πουλήσω τελικά, γιατί πολύ απλά δεν κατάφερες να πείσεις για αυτό ούτε καν εμένα! Χα! 

ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΩΛΗΣΕΙΣ

 Κάθε μέρα κάνω 400 κλήσεις μέσο όρο. Οι 350 είναι αγενείς, οι 48 είναι ευγενικοί αλλά χωρίς να αγοράζουν, εκ των οποίων κάποιοι εξασκούνται και στο τηλεφωνικό γύπινγκ. Οι 2 που απομένουν, τέλος, ενημερώνονται αλλά κι αυτοί είναι διστακτικοί προς την αγορά. Δεν είναι  ότι το προϊόν είναι λάθος. Λάθος είναι η χώρα μας, η παιδεία μας, οι άνθρωποί μας. Λάθος είναι το μάρκετινγκ, λάθος είναι το σύστημα που ακολουθεί η εκάστοτε εταιρεία, λάθος είναι το προμόσιον, λάθος είναι η κασέτα που παίζουν οι υπάλληλοι προσπαθώντας να καταφέρουν μία πώληση, λάθος είναι τα κίνητρα που στην ουσία δεν κινητοποιούν κανέναν! Ζούμε σε μια χώρα που νομίζουμε ότι ο συνάνθρωπός μας - όποιος κι αν είναι, ό,τι επίπεδο μόρφωσης κι αν έχει -  είναι ηλίθιος και πως θα τον ξεγελάσουμε με χρωματιστά βότσαλα και καθρεφτάκια. Το κακό είναι πως κάποιοι λίγοι, όντως ελαφρόμυαλοι, βγάζουν το κακό όνομα και σε αυτούς τους ελάχιστους που όντως έχουν κάνει την έρευνά τους και που γνωρίζουν τι και ποιο προϊόν θέλουν να αγοράσουν. Ακόμα χειρότερο είναι ότι ο λαός μας είναι ξερόλας σε αηδιαστικό βαθμό, σε βαθμό που πραγματικά νομίζει πως έχει γνώση ενώ είναι φελλός και όταν του λες την ωμή αλήθεια, κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του και σου φωνάζει πώς τόλμησες να του ανοίξεις τα μάτια. 2021 και το σπήλαιο του Πλάτωνα παραμένει σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ!