Όχι, πες μου. Τι με νοιάζει εμένα τι στο καλό φορούσε ο σεφ στο γάμο του;
Τι με νοιάζει πώς ήταν η γυναίκα του; Αν έκλαψε το μωρό στη βάφτιση και ποιοι ήταν οι καλεσμένοι; Με νοιάζει;
Αυτές οι πληροφορίες θ’ αλλάξουν ή θα επηρεάσουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μου;
Την κοσμοθεωρία μου, τον τρόπο σκέψης μου;
Θα διατυπώσω ευθέως την απορία μου: σε τι χρησιμεύουν τα τηλεκουτσομπολιά; Ιδιαίτερα όταν αφορούν ανθρώπους που δεν γνωρίζω και που δεν αλληλεπιδρούν με κανέναν τρόπο στη ζωή μου;
Μήπως μ’ ενδιαφέρει τι φορούσε η τραγουδίστρια στο τάδε γκαλά;
Μ’ ενδιαφέρει τι φοράω εγώ που δεν έχω ν’ αγοράσω καινούργια.
Ή μήπως αυτός είναι ο λόγος που γίνεται όλο αυτό το πανηγύρι; Για να ξεχνάω την κατάντια μου;
Λέω τώρα, τι να πω κι εγώ; Ο νους μου πάει και στο κακό, άνθρωπος είμαι.
Ή μήπως όχι; Λες να ζω σ’ ένα μάτριξ κι οσονούπω θα ξυπνήσω;
Κι αν είναι χειρότερος ο κόσμος εκεί;
Άσε, καλύτερα εδώ, στην πεπατημένη, που ξέρω και πως λειτουργούν τα πράγματα.
Μάλλον κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα αφού δεν μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που δείχνει η καλή μας τηλεόραση.
Δεν με νοιάζει τι είπε ο τάδε ηθοποιός, κάθε μέρα ρωτάνε κι άλλους πέντε έξι διαφορετικούς εντωμεταξύ, για το metoo.
Δεν με νοιάζει ποιες παρουσιάστριες μαλλιοτραβήχτηκαν.
Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι απόψεις των instagramers και των influencers.
Έχω δική μου άποψη, πειράζει; Κι όποιος δεν έχει άποψη για κάτι, για οτιδήποτε μπορεί να ψάξει, να ανατρέξει σε βιβλία, να ερευνήσει και να διαμορφώσει την γνώμη του.
Γιατί θα πρέπει ο κάθε τυχάρπαστος τυχοδιώκτης να επηρεάζει τη σκέψη και την άποψη του κοινού; Διότι περί τυχοδιωκτισμού πρόκειται όταν αυτός πληρώνεται για να σου πασάρει προϊόντα και τρόπο ζωής.
Τρέχουν και τα παιδαρέλια ξωπίσω τους νομίζοντας ότι θα μπορέσουν ν’ αγγίξουν τινί τρόπω το lifestyle αυτών των πρόσκαιρων διασημοτήτων. Έτσι έχουμε τα φαινόμενα της εκπόρνευσης, των ναρκωτικών και διαφόρων παραβατικών συμπεριφορών εν γένει, της ηθικής κατάπτωσης και της ασυνειδησίας.
Κι όλα αυτά, επειδή δεν έχουμε προσωπική άποψη. Επειδή βαριόμαστε ν’ ανοίξουμε ένα βιβλίο και περιμένουμε τον αείμνηστο Μίκη να μελοποιήσει τον Ελύτη για να γνωρίσουμε τον ποιητή. Κι αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ.
Όταν έχεις προσωπική άποψη για ένα θέμα κανείς δεν μπορεί να σε επηρεάσει, να σε παρασύρει, να σε καταστρέψει. Δεν γίνεσαι θύμα του καταναλωτισμού, του μοντερνισμού, του προσωρινού, της οκνηρίας, της πονηριάς, της μισαλλοδοξίας, του φαίνεσθαι.
Το γίγνεσθαι είναι αυτό που θα έπρεπε να σε απασχολεί και η καθημερινή αυτογνωσία.
Δυσκολάκι θα μου πεις. Να σου θυμίσω λοιπόν τον μύθο του Ηρακλή όταν βρέθηκε στο δίλλημα αν θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Τι θα μου απαντήσεις; Παραμύθια; Δύσκολο πράγμα; Ό, τι και να πεις εσύ, εγώ σου απαντώ πως ο Ηρακλής ακόμη μνημονεύεται ακολουθώντας τον δρόμο της Αρετής ενώ οι υπόλοιποι πού είναι γραμμένοι;
Δεν είμαστε όλοι σούπερ ήρωες, το καταλαβαίνω αλλά ποιος είναι ο σκοπός μας σ’ αυτή τη ζωή αν όχι να γίνουμε καλύτεροι απ’ αυτό που είμαστε; Και σ’ αυτό δεν σηκώνω διαφωνίες γιατί το είπαν πολλοί παππούδες, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Πυθαγόρας και πάει σιδηρόδρομος.
Τι σχέση έχει λοιπόν η τηλεόραση με όλα αυτά; Τι προσφέρει εκτός από κέρδος σε όσους την εκμεταλεύονται;
Κι άντε, επειδή είμαι καλός άνθρωπος, σ’ αφήνω να δεις και καμιά χολιγουντιανή ταινία το βράδυ γιατί αλλιώς πώς θα σε πάρει ο ύπνος χωρίς να σκέφτεσαι τα προβλήματά σου;