Σούρουπο μεσοκαλόκαιρου. Οι νότες αντήχησαν σ’ όλο το χωριό. Ο γάμος άρχισε. Το γλέντι πριν τον γάμο δηλαδή. Το γλέντι της νύφης. Τα τραπέζια στρωμένα με λευκά τραπεζομάντηλα και κολονάτα ποτήρια. Χωρίς πετσέτες. Σε χωριό είμαστε, μη μας παρεξηγήσουν κιόλας! Άσε που είναι σίγουρο ότι τις περισσότερες θα τις πάρουν φεύγοντας… Ο ήλιος έδυσε, ο κόσμος μαζεύτηκε, τα τραπέζια γέμισαν, το γλέντι άρχισε.
«Να ζήσει η νύφη κι ο γαμπρός….» άρχισαν οι χοροί. Χόρεψε η νύφη με την ασημί μακριά τουαλέτα της, μετά χόρεψε η μοντέρνα μαμά της φορώντας ένα πυζάμα λουκ παντελόνι με φανελάκι λευκά, μετά η θεία, η γιαγιά και πάει χορεύοντας. Στο τέλος, έβαλαν και μια ζεμπεκιά για να χορέψει κι ο δόλιος ο πατέρας… Πριν αποσώσει το τραγούδι και σε μια γυροβολιά απάνω, με το ένα πόδι στον αέρα, του τό ‘κοψαν το μεράκι του καημένου καθώς σταμάτησαν για να ξεκινήσουν τα παραδοσιακά για να χορέψουν και οι καλεσμένοι. Έπαιξαν δυο τρία παραδοσιακά από τον τόπο καταγωγής του πατέρα και μετά άλλα πέντ’ έξι από τον τόπο καταγωγής της μαμάς. Ακολούθησε ολιγόλεπτο διάλλειμα.
Μετά από λίγο, το μικρόφωνο έπιασε κακήφωνος αοιδός θηλυκού γένους, η οποία ελάλησε δυο τραγουδάκια του γάμου και παρέδωσε το μικρόφωνο στην …μαμά!
Εκείνη, με το άσπρο πυζαμέ σύνολο, τον σινιόν κότσο με τις μπούκλες και την καινούργια μασέλα από τα Σκόπια, πήρε το μικρόφωνο μ’ ένα πλατύ χαμόγελο και κατόπιν συνοφρυώθηκε για να μπει στο μουντ του άσματος. Το ψώνιο το είχε από παλιά… όπου γάμος και χαρά και … μικρόφωνο, δεν έχανε την ευκαιρία να κάνει τις νότες ν’ αναστενάξουν. Η αλήθεια είναι πως είχε αρκετά καλή φωνή, αδούλευτη όμως και απαίδευτη. Απ’ την άλλη μεριά, ήταν κι όλοι οι υπόλοιποι που της έλεγαν «τι ωραία φωνή που έχεις» και «τραγούδα κι άλλο» ή «αχ, βρε πουλάκι μου, χαραμίστηκες εσύ» και τέτοια κολακευτικά τα οποία λίγο ελαφρύς να είσαι, τα παίρνεις σοβαρά, καβαλάς το καλάμι κι απογειώνεσαι. Απογειωμένη λοιπόν, αποφάσισε στο γάμο της μονάκριβης κόρης της να πει το τραγούδι που έλεγε καλύτερα απ’ όλα! Δίχως να σκεφτεί από πριν τι λέει το τραγούδι ή αν ταιριάζει. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν ότι αυτό ήταν το καλύτερό της. Με πολύ σοβαρό έως θλιβερό ύφος σήκωσε το κεφάλι ψηλά με το μικρόφωνο στα χείλη και κοιτώντας τον Θεό, τραγούδησε: «γεννήθηκα για να πονώ και για να τυραννιέμαι» έπειτα, άνοιξε τα μάτια, έφερε το κεφάλι στην ευθεία και κοιτώντας μπροστά – ίσως να έψαχνε και τον άντρα της, κανείς δεν ξέρει – συνέχισε: «την ώρα που σε γνώρισα βαριά την καταριέμαι». Μετά το κουπλέ, έριξε δυο γυροβολιές και με μαγκιά πολύ μερακλαντάν έριξε κάθισμα βαθύ, κοινώς έσκυψε σε γωνία ενενήντα μοιρών για να τραγουδήσει το ρεφρέν: «με πλήγωσες και δεν ξεχνώ» εκείνη τη στιγμή εμφανίστηκε δίπλα της ο γαμπρός και της χτυπούσε παλαμάκια καθώς να χορεύεις και να τραγουδάς δεν είναι κι εύκολο πράμα… Με το κεφάλι κάτω και κουνώντας το δεξιά αριστερά ώστε να εκδηλώσει τον δυνατό πόνο που εξέπεμπε το άσμα συνέχισε: «το πόσο έχω κλάψει». Σήκωσε το δεξί χέρι ψηλά στον ουρανό σε στάση «φευ» αρχαίας τραγωδίας και με την περιφερειακή όραση είδε τα πόδια του γαμπρού της. Γύρισε προς το μέρος του και απέδωσε το μάξιμουμ της δραματοποίησης καθισμένη στα γόνατα, κουνώντας το χέρι της πάνω κάτω και κοιτάζοντάς τον στα μάτια τελείωσε το ρεφρέν: «να γίνει η κατάρα μου φωτιά και να σε κάψει»!!!
Χειροκροτήματα, χαμός, πανικός, μπράβο και άλλα τέτοια! Εξαίρεση, μια γυναικεία φωνή απ’ το βάθος, η οποία ακούστηκε μόνο στο τραπέζι που καθόταν, διαφοροποιήθηκε: «ωραίο τραγούδι για γάμο» είπε και αποσύρθηκε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου