ΤΟ ΥΠΌΓΕΙΟ

ΤΟ ΥΠΌΓΕΙΟ

ΦΙΌΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΈΦΣΚΙ

Ας ξεκινήσουμε με μια σκιαγράφηση του καλλιτέχνη: στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε έναν σκορπιό με σελήνη στους διδύμους δηλαδή σαν να πηγαίνεις για camping σε καταρράκτη με αέρα 9 μποφόρ! Ρωσικής καταγωγής που από μόνο του αυτό φωνάζει πόνο και τζογαδόρος που δεν είχε αφήσει λέσχη για λέσχη. Εν ολίγοις δεν τον χαρακτηρίζεις "εύκολη πίστα"! Στο έργο τώρα, χωρίζεται σε δύο μέρη, στο πρώτο μέρος ο αφηγητής, ένας γερό-παράξενος που γκρινιάζει όλη την ώρα, κάνει βουτιά στην κοινωνική ανισότητα, στην πολιτική της εποχής και στα δεινά του κόσμου κρίνοντας αυτά και τον εαυτό του μαζί! Κάποιοι κριτικοί λένε για βαθιά συνειδητότητα αλλά λογικό, αν είσαι γέρος, όσο να 'ναι έχεις αναπτύξει μια κάποια αντίληψη του κόσμου και του βαθύτερου εαυτού. Διαφορετικά, τι έκανες τόσα χρόνια στην ζωή; Ζούσες όντως ή ήσουν θεατής της ζωής; Και αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι που απασχολεί τον καλλιτέχνη στο δεύτερο μέρος του έργου. Μέσα από προσωπικές του περιπέτειες, μας εξιστορεί λεπτομερώς το πόσο κότα ήταν! Επίσης στο πέρασμα του καιρού οι κριτικοί -τόσα ήξεραν κι αυτοί- τόλμησαν και ύψωσαν "το υπόγειο" στο ίδιο βάθρο με το σπήλαιο του Πλάτωνα! Από 'μένα είναι όχι! Εγώ το υπόγειο το ερμήνευσα ως το comfort zone του πρωταγωνιστή που μπορεί ελεύθερα να μεμψιμοιρεί δικαιολογώντας έτσι την δειλία του να ζήσει πραγματικά! Ξέρω, ξέρω.... Ποια νομίζω πως είμαι για να μιλάω έτσι για τον μεγάλο Ντοστογέφσκι; Αλλά ορίστε, feel free to change my mind.  

ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΈΝΑ ΎΨΗ

ΑΝΕΜΟΔΑΡΜΈΝΑ ΎΨΗ

ΤΗΣ ΈΜΙΛΥ ΜΠΡΟΝΤΈ    

   Ακούς "Ανεμοδαρμένα Ύψη" και σκέφτεσαι: άλλη μια κλασική, βαρετή, φεμινιστική νουβέλα. Αλλά απατάσαι! Όχι ότι δεν είναι φεμινιστική, κλασική ή νουβέλα αλλά σίγουρα δεν είναι βαρετή! Σε 300 περίπου σελίδες η Έμιλυ Μπροντέ κατάφερε πολύ καλύτερα από την Τζέιν Ώστεν να περάσει στον αναγνώστη την υπερηφάνεια και την προκατάληψη της εποχής! Λιτά, απλά και ανεπιτήδευτα. Επίσης, είναι ένα βιβλίο  που το προσδιορίζουν ως ρομαντικό. Καμία ρομαντζάδα! Το όλο έργο αναδίδει μια γκόθικη θανατίλα. Και ας σταθούμε λίγο στον χαρακτήρα που έχουμε ρομαντικοποιήσει - τον Χίθκλιφ. Κάθαρμα Χίθκλιφ! Πιο μικροπρεπή, χαιρέκακο και εγωιστικό ήρωα δεν έχω ξαναδιαβάσει! Ο τύπος, αν ήταν πραγματικός, θα άνηκε στο ζώδιο του Σκορπιού! Η εκδίκησή του δεν έχει τίποτα αθωωτικό όπως του Κόμη ΜοντεΚρίστο για παράδειγμα. Η αφηγήτρια, η πιστή υπηρέτρια ξεδιπλώνει σαν παραμύθι την υπέροχη πλοκή για τις τρείς Κατερίνες που είναι το αντικείμενο του πόθου του Χίθκλιφ. (Spoil alert) Οι πρώτες δύο Κατερίνες είναι το ίδιο πρόσωπο, στην μικρή της ηλικία και έπειτα του γάμου της. Η τρίτη Κατερίνα είναι η κόρη της original, την οποία ο Χίθκλιφ την εκβιάζει να παντρευτεί τον ετοιμοθάνατο γιο του, απλά και μόνο για να έχει στο σπίτι του ένα κομμάτι της πρώτης Κατερίνας! Καθόλου εμμονικός, έτσι; Θα μπορούσα να γράψω κι άλλα, πολλά, μα ποιο το νόημα; Θα σου χαλάσω κι άλλο αυτό το υπέροχο έργο. Γι' αυτό βγες από το σπίτι σου, πήγαινε στο κοντινότερο βιβλιοπωλείο, πάρε το δικό σου αντίτυπο κι όταν τελειώσεις το διάβασμα - ή και ενδιάμεσα αν θες - βάλε καφέ να τα πούμε...

Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

 Η ΑΝΑΖΉΤΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΜΕΝΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΘΕΜΑΤΑ, ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΣΚΗΝΕΣ

ΤΟΥ ΜΑΡΣΕΛ ΠΡΟΥΣΤ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ

 

Το βιβλίο είναι :

• 1.      deep για ντιπ. Γιατί; Γιατί το πολυτιμότερο αγαθό είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που περνάμε με αγαπημένα πρόσωπα, ο χρόνος που σπαταλάμε θεωρώντας τη ζωή δεδομένη. Κι αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση είναι που χτυπάει κατακέφαλα τον πρωταγωνιστή στις τελευταίες του στιγμές αναπολώντας τα χρόνια που πέρασαν, τους ανθρώπους που στιγμάτισαν τη ζωή του, τα μέρη που επισκέφθηκε και χαράχτηκαν για πάντα μέσα του.
• 2.       Ο συγγραφέας έχει mommy issues. Γιατί; Αντικαθρεπτίζει την μητέρα του/γιαγιά του – στις οποίες έχει μεγάλη αδυναμία- στις ερωμένες τους. Ας αναλύσουμε περαιτέρω. Το 1800 η τρυφερότητα δεν ήταν απαραίτητη προϋπόθεση στο μεγάλωμα ενός παιδιού. Η μητέρα του συγγραφέα φαίνεται σχετικά απόμακρη, εκτός από μια συνθήκη που υπέδειξε όλη της την αγάπη και την τρυφερότητα για τον γιο της. Αυτή η συνθήκη ήταν που στην ουσία σημάδεψε και την οπτική που είχε αργότερα ο πρωταγωνιστής σχετικά με τις ερωτικές του σχέσεις και τις εκδηλώσεις τους. Οι γιαγιάδες του, του έδειχναν περισσότερο στοργή και του άρεσε να περνάει χρόνο μαζί τους. Κατά την άποψη μου, ο θάνατός τους ήταν αυτός που «περιέπλεξε» την εικόνα που έχει ο συγγραφέας για τον έρωτα αλλά ήταν κι αυτός που του έδωσε ώθηση να «αναζητήσει» τον χαμένο χρόνο.
• 3.       Ομοφυλοφιλία = βίτσιο! Γιατί; Γιατί 1800! Αν το διαβάσεις προετοιμάσου για όρους όπως : εραστής γηραιοτέρων  ανδρών, σαπφικός έρωτας και άλλα παρόμοια. Δεν τον καταδικάζει αλλά ταυτόχρονα δεν του αρέσει που (spoiler alert) η ερωμένη του έχει τέτοια βίτσια.
• 4.       Εξαιρετική δουλειά του εκδοτικού οίκου, τόσο για το λεξιλόγιο όσο και για την απόδοση του ύφους του συγγραφέα.
• 5.       Διεγείρει όλες τις αισθήσεις. Ο Προύστ έχει καταφέρει κάτι μαγικό! Μέσα από τις λέξεις, τις λεπτομερείς περιγραφές, τον ειρμό των σκέψεων του και τις αναμνήσεις του μπορεί να διεγείρει όλες τις αισθήσεις του αναγνώστη κάνοντάς τον κομμάτι του βιβλίου και το βιβλίο κομμάτι του αναγνώστη χρησιμοποιώντας μια μυρωδιά εδώ ή μια γεύση εκεί ή ένα χρώμα παρακάτω.
• 6.        Είναι καλοκαιρινό βιβλίο; Ναι είναι! Γιατί; Γιατί το καλοκαίρι ποτέ δεν ήταν η εποχή της χαράς και της ξεγνοιασιάς – αυτή είναι η άνοιξη! Το καλοκαίρι είναι η εποχή του σαπίσματος, της ξηρασίας και της αποσύνθεσης. Και γι’ αυτό ακριβώς το κατατάσσω στα καλοκαιρινά βιβλία. Αυτά τα βιβλία είναι που σου θυμίζουν να ζήσεις για να μην καταλήξεις να αναπολείς τον χαμένο χρόνο ή να αναρωτιέσαι, ενώ κάθεσαι στο μπαλκόνι σου τις καυτές θερινές ημέρες, το τι θα μπορούσε να γίνει.