ΦΟΥΣΚΑ

  Με πήρε από το χέρι και με οδήγησε στα παρασκήνια. Το καμαρίνι ήταν γεμάτο από πιωμένους καλλιτέχνες. Οι περισσότεροι κρατούσαν από ένα ποτήρι στο χέρι γεμάτο αλκοόλ. Κάποιοι σνίφαραν κόκα πάνω σε κινητά και σε ταυτότητες. Είχαν κάνει γιούφια από τα πενηντάευρα που είχαν λάβει ως προκαταβολή από τον χώρο συναυλιών. Έβγαλε ένα σακουλάκι με χαρτονάκια, έκοψε ένα κομμάτι και το έβαλε στο στόμα μου το οποίο ίσα που άνοιξα. Καθώς το ναρκωτικό άγγιξε την γλώσσα μου ένιωσα την γεύση από τον αντίχειρά του. Καπνός και χόρτο. Άγγιξε το μάγουλό μου απαλά, με πήρε από το χέρι και βγήκαμε πάλι στην πίστα.

   «Θέλεις τσιγάρο;» τον ρώτησα. Κοίταξε το πακέτο στο χέρι μου και μου απάντησε πως δεν καπνίζει ψεύτες. Έβγαλα ένα μεγάλο χαρτάκι, μια τζιβάνα, ένα σακουλάκι χόρτο που είχα καβατζώσει στο σουτιέν μου κι άρχισα να στρίβω. Μοιραστήκαμε το τσιγάρο καθώς χορεύαμε. Το χαμόγελό του ήταν υπέροχο. Ένιωθα ευπρόσδεκτη. Όταν σβήσαμε τον μπάφο μας, πήγαμε στο μπαρ και παραγγείλαμε ποτά κι ένα μπουκαλάκι νερό. Στην παρέα μας θα είχαμε και μαντάμ. Βηματίσαμε κατά μήκος του τοίχου πίσω από το μπαρ και στην γωνία πριν την σκηνή, φτιάξαμε το μαγικό μας φίλτρο ρίχνοντας την κρυσταλλική σκόνη στο μπουκαλάκι με το νερό. Την χτυπήσαμε καλά και μοιραστήκαμε μερικές γουλιές.

    Σε κάθε γάρο μου έδινε ανάποδες και κάθε φορά ερχόταν όλο και πιο κοντά στα χείλη μου. Χορεύαμε, τσουγκρίζαμε, γελούσαμε. Ο κόσμος γύρω μας κινούταν σε γρήγορη κίνηση και ‘μείς βρισκόμασταν σε μια χαρούμενη πολύχρωμη φούσκα. Σταματήσαμε τον ξέφρενο χορό για να στρίψουμε άλλο ένα τσιγάρο και να πιούμε λίγη molly. Μόλις του γύρισα το τσιγάρο, το πήρε στα δάχτυλά του και πλησίασε το πρόσωπό του στο δικό μου. «Μ’ αρέσει που είσαι τόσο αληθινή» μου είπε σιγανά στ’ αυτί και με φίλησε παθιασμένα. Ήταν το πρώτο μας φιλί.

   Ο ήλιος είχε βγει στον κρύο ουρανό. Του είχα πει να μην οδηγήσει. Θυμάμαι να περιμένω το τηλέφωνό μου να χτυπήσει. Οι ώρες περνούσαν και το ξενέρωμα από την μαντάμ ήταν ανυπόφορο. Έκανα το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο χωρίς να καταλαβαίνω τι καπνίζω. Κοιτούσα το κινητό μου μέχρι που χτύπησε. Ήταν ο κολλητός του, με ρωτούσε τι είχαμε πιεί και τον ρωτούσα τι έγινε. Φώναζε άλλα η φωνή του ήταν σπασμένη. Η φούσκα έσκασε με τον χειρότερο τρόπο. Κι από τότε ο στίχος «εμείς γνωρίσαμε άγρια την παγίδα του ονείρου, κεριά που σιγοκαίνε στα εκκλησάκια του Φαλήρου» έγινε πραγματικότητά μου.

Το παραπάνω διήγημα γράφτηκε για τον 8ο διαγωνισμό του ΙΑΝΟΥ με θέμα "Με το βλέμμα σ' ένα στίχο". Δεν βραβεύτηκε. 

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΧΧ

   Ο τσαγκάρης, το γεροντοπαλίκαρο του χωριού πήγε για τα πρωινά τσίπουρα στο σπίτι του γείτονα και φίλου του, του Γιάννη του υδραυλικού. Η σκιά της κληματαριάς χάριζε τη δροσιά της στους φίλους που τα έπιναν, χαζολογούσαν και κουτσομπόλευαν. Αν κάποιος νομίζει ότι οι άντρες δεν κουτσομπολεύουν κάνει λάθος οικτρό! Το κάνουν και μάλιστα καλύτερα από πολλές γυναίκες!

-Έλα ρε μπρατ, να σφίξουμε άλλο ένα!

-Να ζντράβια, στην υγειά μας!

-Ωραία το στόλισαν όμως το σπίτι! Θα είναι ωραίος γάμος! Α, να κι η Ελενίτσα! 

Η κοπέλα κατέβαινε γρήγορα τις σκάλες στο απέναντι σπίτι.

-Ελενίτσα, πρόσεχε, μην κατεβαίνεις έτσι τις σκάλες. Θα πέσεις και θα στραμπουλίξεις το πόδι σου. Της φώναξε ο τσαγκάρης. Αυτή τον χαιρέτισε ευγενικά και πήγε στη δουλειά της. Μετά από λίγο γύρισε κι άρχισε να ανεβαίνει πάλι τρέχοντας τις σκάλες. Το στραβοπάτημά της λόγω της πλαστικής σαγιονάρας την έριξε στη βάση της σκάλας ευτυχώς με ένα μόνο διάστρεμμα.

-Φτου! Την μάτιαξα ο βλαμένος!

-Δεν ξέρω τι έγινε αλλά σίγουρα έβαλες το χεράκι σου! Απάντησε ο φίλος του.

   Αυτό έγινε την Τετάρτη κι ο γάμος ήταν για το Σάββατο. Ο αστράγαλος της Ελενίτσας πρήστηκε σαν τούμπανο κι όλη τη νύχτα έψαχναν να βρουν γιατροσόφια για την νύφη. 

Πώς θα χόρευε με το πόδι γκάιντα;  Έβαλαν σπασμένα κρεμμύδια με λάδι, τίποτα. Έβαλαν ό,τι βοτάνια βρήκαν, σχεδόν  τίποτα. Η μόνη τους ελπίδα ήταν ότι σε τρεις μέρες θα υποχωρούσε κάπως το πρήξιμο και θα μπορούσε τουλάχιστον για την στέψη να φορέσει τα γοβάκια της.

  Την Πέμπτη έγινε το προγλέντι στο σπίτι της νύφης κατά το έθιμο. Καλεσμένοι ήταν το μισό χωριό. Το σπίτι  λαμποκοπούσε σαν τούρτα με εκατό κεράκια και βεγγαλικά μαζί! Λουλούδια, κορδέλες στόλιζαν τις βεράντες και η ζωντανή ορχήστρα χρωμάτιζε έντονα την χαρούμενη ατμόσφαιρα. Τα τραπέζια στοιχισμένα στην αυλή με άσπρα τραπεζομάντηλα καλοδέχονταν τους καλεσμένους. Οι μπύρες, οι ρετσίνες και τα ουίσκι έρρεαν άφθονα κι οι σερβιτόροι έτρεχαν να προλάβουν  τις παραγγελίες των καλεσμένων. Το χωριό άλλωστε δεν το ακολουθούσε άδικα η φήμη ότι οι κάτοικοί του ήταν δεινοί πότες. Αφού μάλιστα υπήρχε και αίθουσα δεξιώσεων η οποία τους είχε αποβάλλει. Δεν αναλάμβανε γάμους του χωριού επειδή έπιναν πολύ κι η επιχείρηση έμπαινε μέσα. Το φορτηγάκι της εταιρίας catering άρχισε να διανέμει το φαγητό κι οι μυρωδιές ξελίγωσαν τους φημισμένους πότες.

 Οι μερίδες με το λαχταριστό κοτόπουλο και τα συνοδευτικά έφτασαν στα τραπέζια κι έπεσαν όλοι με τα μούτρα στην μασαμπούκα και την μπυροκατάνυξη. 

Μετά το φαγοπότι το έριξαν στο χορό, ώπα γιάλλα! Οι φίλοι του γαμπρού θέλησαν να τηρήσουν το παμπάλαιο έθιμο της κλοπής της κότας. Μα, ελλείψει κοτετσιού λόγω της πολιτισμικής εξέλιξης, ως γνήσιοι αγρο-teenagers, αποφάσισαν να κλέψουν το σαλόνι του σπιτιού. Σήκωσαν καναπέδες και πολυθρόνες. Μέσα στη σούρα τους όμως, δεν υπολόγισαν καλά τις διαστάσεις των επίπλων σε σχέση με την εξώπορτα.

-Ωραία, και πώς τα βγάζουμε έξω αφεντικό;

-Σημαδεύεις καλά και περνάς! Όπως κάνεις όταν περνάς με το αυτοκίνητο στενή γέφυρα!

-Με το ένα, με το δύο, με το τρία, πάμε! Ο δυνατός κρότος τράβηξε την προσοχή όσων βρίσκονταν κοντά και οι υπόλοιποι κοίταξαν εκεί που κοιτούσαν οι πρώτοι. Οι αδέξιοι λωποδύτες είχαν βάλει τόση δύναμη στην προσπάθειά τους να περάσουν τα έπιπλα από την εξώπορτα που την έριξαν κάτω μαζί με την κάσα. Ο καναπές, σμπαράλια!

Ο μπαμπάς της νύφης έκρυψε το πρόσωπο στα χέρια του απελπισμένος. Άντε τώρα, τελευταία στιγμή να βρει μαστόρους να διορθώσουν την ζημιά. Τι να διορθώσουν δηλαδή; Μάλλον καινούργια εξώπορτα έπρεπε να πάρει.

     Παρ’ όλα αυτά, το γλέντι συνεχίστηκε με αμείωτο κέφι μέχρι τα ξημερώματα. Ήταν κατά τις τέσσερις το πρωί όταν ένας ένας, το μισό χωριό, άρχισαν να φεύγουν με την  μορφή του κατεπείγοντος στο κέντρο υγείας του χωριού. Μαζική δηλητηρίαση από σαλμονέλα καταγράφηκε το συμβάν στα αρχεία. Το μισό χωριό ξερνούσε και είχε αγκαλιά τη λεκάνη της τουαλέτας για διπλή χρήση! Οι εγκυμονούσες μεταφέρθηκαν άμεσα στο νοσοκομείο της πόλης για περαιτέρω εξετάσεις. Μερικοί το πέρασαν ελαφρά. Άλλοι πήραν φάρμακα για να μπορέσουν να πάνε στον γάμο που θα γινόταν το Σάββατο. Κάποιοι τέλος αρρώστησαν σοβαρά και κρεβατώθηκαν.

   Την μεγάλη μέρα, το Σάββατο, έγινε ο γάμος στην μεγάλη εκκλησία του χωριού. Υπήρχε και μια μικρότερη πιο κοντά αλλά ως γνήσιοι βλαχοσνόμπ επέλεξαν να στεφανωθούν με μεγαλεία και γκλαμουριά. Η νύφη, με το ασημοποίκιλτο νυφικό της, γεμάτο πέρλες και δαντέλες, έξω από την εκκλησία έβγαλε τις παντόφλες και φόρεσε τις γόβες της. Μετά την τελετή και τρία σακιά ρύζι, άλλαξε πάλι  για να πάει στο γλέντι του γάμου άνετα, με παντόφλες. Την ώρα που έβγαινε το ζευγάρι από την εκκλησία, οι φίλοι του γαμπρού που ήταν σκαρφαλωμένοι στην σκεπή, έριξαν ακόμη ένα σακί ρύζι πάνω στα κεφάλια τους. Επειδή όμως ήταν ντίρλα, τους ξέφυγε το σακί κι έπεσε πάνω στο κεφάλι του γαμπρού. Έπεσε κάτω και έβλεπε όλους να στριφογυρίζουν σαν τον τροχό της τύχης. Στο κέντρο υγείας του φόρεσαν ένα κολάρο στον σβέρκο, του έδωσαν μερικά παυσίπονα και του συνέστησαν να μην πιει, να μην χορέψει και να μην ξενυχτήσει.

-Κανονικά, πρέπει να ξαπλώσεις επειδή έχεις μια ελαφριά διάσειση, αλλά λόγω της ημέρας μπορείς να συνεχίσεις,  πρόσεχε όμως, να ακολουθήσεις τις οδηγίες μου, του είπε ο εφημερεύων γιατρός γνωρίζοντας πως μιλούσε μάταια.

   Το ζευγάρι, με μεγάλη καθυστέρηση έφτασε στην αίθουσα που γινόταν το γλέντι. Η νύφη με παντόφλες και ο γαμπρός με το κολάρο στο λαιμό. Θεέ μου, τι φωτογραφίες θα βγάλουμε; Σκεφτόταν η Ελενίτσα. Σιγά να μην ακούσω τον γιατρό, μια μπουκάλα ουίσκι θα την σφίξω σίγουρα. Σκεφτόταν ο γαμπρός. Εν τω μεταξύ, ο κόσμος διασκέδαζε…. Τρόπος του λέγειν δηλαδή καθώς κάθε τρεις και λίγο όλοι έτρεχαν στις τουαλέτες του μαγαζιού. Από την πρώτη ώρα κιόλας, μια άσχημη μυρωδιά άρχισε να αναδύεται από την πλευρά τους. Η ουρά όλο και μεγάλωνε μέχρι που υπεύθυνοι αναγκάστηκαν να παραχωρήσουν και τις τουαλέτες των επισκεπτών του ξενώνα τους. Κατά τ’ άλλα ήταν ένα ωραίο γλέντι κι όλοι πέρασαν υπέροχα, λέμε τώρα! Και στα δικά σας!

-Φτου κακά! Ο Χριστός κι η Παναγία!

ΤΟ ΑΥΤΟ

ΤΟ ΑΥΤΟ

 

ΣΤΙΒΕΝ ΚΙΝΓΚ  

«Το Αυτό» ή αλλιώς ο Προύστ συναντά τον Δράκουλα. Το βιβλίο αυτό το διάβασα το 2003 όταν ήταν ακόμα ένα ενιαίο βιβλίο των 1100 σελίδων και το ξαναδιάβασα το 2025 που το επανέκδοσαν σε δύο τόμους των 1750 σελίδων μαζί. Ανατρίχιαζα σε κάθε δεύτερη παράγραφο από ευχαρίστηση. Το συμπέρασμα που έβγαλα ως ένα δωδεκάχρονο που μόλις είχα διαβάσει σε καλοκαιρινές διακοπές ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του Κίνγκ, επιμένει. Ο φόβος έχει το πρόσωπο που του δίνουμε εμείς. Εμείς επιλέγουμε αν θα δούμε τον κλόουν, τον λυκάνθρωπο ή την αράχνη κι αυτό το προσομοιώνουμε και στην πραγματική ζωή. Όλοι οι φόβοι πάνω κάτω έχουν την ίδια ρίζα, απλά εμείς τους ντύνουμε όπως θέλουμε και στην ουσία δεν πρέπει να αντιμετωπίσεις την μούμια ή τον λεπρό ή το μάτι με τα απαίσια γλιστερά πλοκάμια από αγγεία αλλά την ρίζα τους. Στο έργο τώρα, μια παρέα παιδιών -φυσικά, τι άλλο;- καλείται  να αντιμετωπίσει μια φονική δύναμη στο μέρος όπου μεγαλώνουν. Η αφήγηση γίνεται όμως μέσω αναμνήσεων από τους ενήλικους εαυτούς τους. (Να τη η επιρροή του Προυστ.) Οι αναμνήσεις αυτές έρχονται σε κύματα καθώς οι ενήλικοι ήρωες γυρίζουν στον «τόπο του εγκλήματος» για να αντιμετωπίσουν  άλλη μια φορά το Αυτό. Ως παιδιά το αντιμετώπισαν αλλά δεν το νικήσαν κι έτσι ορκίστηκαν να επιστρέψουν αν το Αυτό επέστρεφε. Και επέστρεψε…. Φόνοι, βία, παρενόχληση, τέρατα, ομίχλη και δυσωδία. (Να τος και ο Δράκουλας.) Ένα βιβλίο που τα έχει όλα και αν είσαι λάτρης του τρόμου σίγουρα θα απολαύσεις την κάθε του λέξη.

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΣΚΙΤΣΟΓΡΆΦΟΥ

 

Ο ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ ΕΝΟΣ ΣΚΙΤΣΟΓΡΆΦΟΥ

ΣΟΦΙΆ ΣΙΜΈΛΑ ΘΩΙΔΗ  

Μπορεί ένα βιβλίο 24 σελίδων να σε περάσει 40 κύματα; Μπορεί και παραμπορεί! Άλλωστε το μέγεθος δεν μετράει! Ειδικά όταν μιλάμε για ποίηση! Το έργο «Ο μονόλογος ενός σκιτσογράφου» είναι το ντεμπούτο μιας φρέσκιας πολλά υποσχόμενης συγγραφέως. Ο «σκιτσογράφος», που ταυτόχρονα, για εμένα, είναι ο αλχημιστής, είναι ο Φάουστ, είναι ο Δάντης, είναι ο καθένας μας, «ζωγραφίζει» την ζωή του λυρικά μέσα από ποιήματα. Διαβάζοντας, έλαβα εικόνες για την επιστήμη, για τον έρωτα και την ερωμένη, για τον ίδιο του τον εαυτό, για την απώλεια και τον  θάνατο. Τόσες μορφές, τόσα συναισθήματα που νομίζεις πως γεμίζεις σαν μπαλόνι. Λεξιλόγιο όμορφο και προσιτό. Γαλήνη, ακριβώς ότι πρέπει να προσφέρει η ποίηση….

Η ΠΤΩΣΗ

Η ΠΤΩΣΗ

 ΑΛΜΠΈΡ ΚΑΜΎ

  Αγαπητός Καμύ/μισητός Καμύ. Σαν τον Λεξ ένα πράγμα. Ο Καμύ πήρε βραβείο Νόμπελ επαναλαμβάνοντας  τα ίδια και τα ίδια. Αλλά, μεταξύ μας, «δεν νικιέται η αλήθεια». Το έργο «Η πτώση» λοιπόν, έχει να κάνει με έναν κύριο ο οποίος νόμιζε πως ήταν ενάρετος και παινευόταν γι’ αυτό στον κύκλο του έως ότου δείλιασε να σώσει μια ζωή. Τα τίναξε όλα στον αέρα κάνοντας μια σκληρή αυτοκριτική που μπορείς εύκολα να δεις την σύνδεση της με την ανθρώπινη ηθική κατάπτωση. Ευκολοδιάβαστο και κατανοητό ταυτόχρονα, με απύθμενο βάθος και δύσπεπτο για όσους βλέπουν το δάσος και όχι το δέντρο. Αγαπητός Καμύ/μισητός Καμύ….

ΒΡΟΜΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

 ΒΡΟΜΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ 

ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ   

 

Τι να πρωτοπώ; Οι σκέψεις μου είναι ένα κουβάρι ωστόσο ας το πάρω από την αρχή. Στο συγκεκριμένο βιβλίο μαζί με το διήγημα «βρόμικος κόσμος» υπάρχουν άλλα περίπου εικοσιπέντε κυρίως ερωτικά διηγήματα του ίδιου συγγραφέα, αρκετό δείγμα γραφής θα έλεγα. Ξεκινάμε λοιπόν. Πώς γίνεται αυτός ο τύπος μέχρι σήμερα να θεωρείται ιδιοφυία από  κάποιους κύκλους; Πώς; Ο μπάρμπας μου στο καφενείο τα λέει καλύτερα! Απορώ!  Δε λέω, ίσως τις δεκαετίες 1970-80  να ήταν επαναστατικός και πρωτοποριακός αλλά σήμερα, το 2025, είναι ένας απλός καταγραφέας. Στις σελίδες του έργου δεν βρήκα τίποτα κυνικό, γιατί στο δικό μου το μυαλό τουλάχιστον ο κυνισμός σερβίρεται με μια πρέζα ειρωνείας, όπως πολύ σοφά μας έμαθε ο Διογένης. Ρεαλιστικός καταγραφέας, έγινε αυτό, έκανα εκείνο, είπα το δείνα. Και τι γράφει; Παρανόμησα, εκδικήθηκα, γάμησα. Δύο διηγήματα είχαν κάτι να πουν τα οποία αφορούσαν τον θάνατο του πατέρα του ώστε να πεις, υπάρχει λίγη ψυχή εδώ. Τίποτα! Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε. Στεγνός. Επίπεδος. Και ναι,  σε ένα απόλυτο σημείο φλατουριάς τον κατανοώ. Όλα γύρω μας μπορούμε να τα απογυμνώσουμε αλλά το θέμα είναι πώς παρουσιάζεις τη σάρκα κάτω από την φλούδα. Και αυτό που έδωσε ο Τσάρλς ήταν μια πεζή, φλατ περιγραφή.

ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ

 ΓΡΆΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΈΡΑ 

ΦΡΑΝΤΣ ΚΆΦΚΑ

  

  Αν δεν το κατάλαβες από τον τίτλο, πρόκειται για ένα γράμμα στον πατέρα κυριολεκτικά! Για την ιστορία, ο Φράντς είχε φοβερά και τρομερά daddy issues. Τόσα πολλά, ώστε έγραψε ένα γράμμα - 100 σελιδούλες - όπου κράζει τον μπαμπά του! Αλήθεια! Δεν βρήκα καμία φιλοσοφική αναζήτηση εκτός από εξαιρετικό φιλολογικό σιχτίρισμα! Πολύ καλό για δώρο σε φίλους με daddy issues που αρνούνται να δουν ψυχολόγο και σε νέους πατεράδες!

  Fun fact για το κλείσιμο, ο Φράντς Κάφκα πέθανε από φυματίωση σε νεαρή ηλικία ενώ στις τελευταίες του επιθυμίες ήταν καούν τα γραπτά του και να μην θαφτεί στον ίδιο τάφο με τον πατέρα του! Το μάντεψες ήδη; Όσο κάηκαν τα γραπτά του άλλο τόσο δεν θάφτηκε με τον άνθρωπο που μίσησε!