ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

 Μήπως ζούμε σε μια ασπρόμαυρη κοινωνία; Μήπως πέφτουμε καθημερινά θύματα του ασπρόμαυρου; Γιατί να υπάρχει μόνο καλό ή μόνο κακό; Μόνο ηθικό ή ανήθικο; Και ποιος είναι αυτός που ορίζει στις μικρές λεπτομέρειες τί είναι καλό και κακό, ποιο είναι το ηθικό και ποιο όχι; Ποιος ορίζει για μένα; 

Φυσικά υπάρχουν ασπρόμαυροι κανόνες που ακολουθεί ο περισσότερος κόσμος βάση λογικής, για παράδειγμα, ο φόνος είναι ανήθικη πράξη. Και όσο σκέφτεσαι αυτό, δηλαδή τη λογική πίσω από το ότι ο φόνος είναι κακό, ξεπηδά το γκρι. Και αν δεν είναι κακός; Αν είναι δικαιολογημένος; Δεν είναι προμελετημένος και τον διέπραξε ένα θύμα προς το θύτη του; Πόσο αυτός ο φόνος είναι κακός; 

Νομικά είναι φόνος όσα ελαφρυντικά και να υπάρχουν αλλά είναι ανήθικος; Δεν θα κατέβει ποτέ κάποιος Θεός να μας απαντήσει. Άλλωστε αυτές τις απαντήσεις δεν τις βρίσκεις στο Θεό αλλά μέσα σου.  Ο κάθε άνθρωπος έχει τις δικές του αντιλήψεις για το σωστό και το λάθος. Δεν υπάρχει ένα βιβλίο να μοιράζεται στα σχολεία και να έχουν όλοι ίδιες απόψεις πάνω σε αυτά τα ζητήματα.

Κάποιοι είναι δεξιά, κάποιοι αριστερά. Κάποιοι πάνω και άλλοι κάτω.  Κάποιοι είναι φανατικοί και τα βλέπουν άσπρα, άλλοι είναι αδιάφοροι και τα βλέπουν μαύρα. Με αποτέλεσμα τον διαχωρισμό, σε όλα τα επίπεδα. Διαίρει και βασίλευε σε ασπρόμαυρο κόσμο. Έναν κόσμο που αποτάσσομαι γιατί εγώ ζώ στο γκρι. Στα θολά σημεία του κόσμου, στο ενδιάμεσο και στο συνολικό.   

Η ΜΌΔΑ, ΤΟ ΣΤΥΛ ΚΑΙ ΆΛΛΑ ΔΕΙΝΆ...

 Εμπρός στα κάλλη, τί είναι ο πόνος, λέγεται συχνά. Αλλά η μόδα δεν είναι απαραίτητα μόνο πόνος. Από την μόδα ο καθένας διαλέγει ένα στύλ που τον εκφράζει και τον αντιπροσωπεύει, άλλωστε κι αυτό ένα είδος μόδας είναι. Από το πάνκ και το γκράντζ μέχρι το κυριλέ και το έξτραβαγκάντζα μέχρι ακόμα και την παντρειά τους όλα είναι στύλ που υιοθετήθηκαν από μια μόδα.

 Αν έλεγες στην Κοκό Σανέλ στην αρχή της καριέρας της πως το 2021 οι γυναίκες θα φορούσαν φορέματα του οίκου της με σνίκερ παπουτσάκι, θα τράβαγε τα μαλλιά της και πιθανόν να μην έραβε ξανά ποτέ! Αλλά για τη σημερινή καθημερινή γυναίκα αυτό είναι ένα στύλ που την εξυπηρετεί. Ο άνθρωπος σήμερα είναι πολυάσχολος, οι γυναίκες με ταγέρ και χαμηλό τακουνάκι όπως και οι άντρες με κουστούμι και γραβάτα τείνουν να γίνουν είδη υπό εξαφάνιση.

 Σήμερα, ο άνθρωπος κάνει την μόδα. Ναι, το φόρεμα με τις παγιέτες μπορείς να το βάλεις με απλό αθλητικό παπούτσι και να πας για απογευματινό καφέ. Ναι, μπορείς να φορέσεις τζίν στη δουλεία και να κουβαλάς τσάντα πλάτης αντί για χαρτοφύλακα. Ναι, μπορείς να σπάσεις τους κανόνες και να δημιουργήσεις ένα σύνολο ανάλογα με την ψυχοσύνθεση σου  και το δικό σου στύλ. Ναι, επιτέλους φτάσαμε στη στιγμή όπου η μόδα ακολουθεί τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι το αντίθετο. 

Όπου τα σώματα που βλέπουμε σιγά σιγά αρχίζουν να μοιάζουν με τα δικά μας, με ατέλειες και ψεγάδια. Γιατί σε αυτό τον κόσμο. μπορεί να αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε πως δεν υπάρχει το τέλειο και το ιδεατό. Υπάρχει όμως το τέλειο κατά προσέγγιση, αυτό που είναι τέλειο κατά κάποιο τρόπο για τον καθένα μας και αυτό που με το στύλ μας προσπαθούμε να φτάσουμε και να εκφράσουμε, όποιο κι αν είναι αυτό. 

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΧV

 Είχε μπάρμπα…

Το σχολείο το τελείωσε με χίλια ζόρια και με μέσον!

Μπόρεσε τουλάχιστον κι έβγαλε επαγγελματικό δίπλωμα οδήγησης. Πώς τα κατάφερε; Άγνωστον!  Μπορεί να έβαλε μέσον κι εκεί, κανείς όμως δεν μπορεί να το πει στα σίγουρα.

Είχε ένα βηματισμό, παράξενο! Αυτό που λέμε, τα ζώα μου τ’ αργά ή, μέχρι να σηκώσει το ένα πόδι βρωμούσε τ’ άλλο.

Δεν ήταν χοντρός, ήταν ψηλός και εύσωμος.

Αλλά, βαριόταν. Βαριόταν πολύ!

Στο χωριό δεν έκανε τίποτα. Τεμπέλιαζε δεξιά κι αριστερά και ζούσε για το καφενείο. Εκεί, καθόταν με τις ώρες κι έπινε καφέδες.

Είδε κι απόειδε ο μπάρμπας του, ανώτερος δικαστικός στην Αθήνα, κάτι πρέπει να κάνουμε μ’ αυτόν τον ρεμπεσκέ, σκέφτηκε. Του τηλεφώνησε να κατέβει στην πρωτεύουσα για να τον βολέψει. Του αγόρασε μισό ταξί και τον έστρωσε στη δουλειά. Αυτή την εντύπωση είχε…

Ο, ας τον πούμε Μπάμπης έπαιρνε το ταξί στην βάρδια του κι έκοβε βόλτες. Σε μια γειτονιά είχε βρει ένα καφενείο που άραζε κι έπινε τους καφέδες του, μια χαρά!

Αν είχε κέφι, έπαιρνε και κανέναν πελάτη. Αλλιώς, προσπερνούσε και δεν τον ένοιαζε καθόλου. Βαριόταν!

Με πελάτη ή χωρίς, έπιανε δεξιά και πήγαινε κυριολεκτικά με πέντε. Πολλοί πελάτες αγανακτούσαν και κατέβαιναν απ’ το ταξί. Σιγά μην κάτσει ν’ ασχοληθεί με τους σάχλες. Πολύ βαρετή ασχολία. Μ’ αυτή την κατάσταση να παίρνει διαστάσεις, ο συνεταίρος στο ταξί διαμαρτυρήθηκε κι έτσι ο μπάρμπας του αναγκάστηκε να του πουλήσει το μερίδιό του. Του βρήκε άλλη δουλειά. Οδηγός σε λεωφορείο αεροπορικής εταιρείας. Έπαιρνε τους επιβάτες απ’ το κέντρο της πόλης και τους πήγαινε στο αεροδρόμιο.

Είναι δυνατόν όμως να βάλει μυαλό ο Μπάμπης;

Είναι δυνατόν ν’ αλλάξει νοοτροπία και συνήθειες;

Πώς το σκέφτηκες αυτό ρε μπάρμπα;

Στηνόταν ο Μπάμπης στην Ομόνοια, ανέβαιναν οι επιβάτες και ξεκινούσε.

Όοοοοοχι πρωινή βάρδια……. Τι φανταστήκατε; Στις δώδεκα έπιανε δουλειά!

Ξεκινούσε λοιπόν ο Μπάμπης, αργά αργά, από δεξιά και προσεκτικά, κούτσα κούτσα, έκαναν τα στραβά μάτια από την αεροπορική εταιρεία στα παράπονα των πελατών λόγω υποχρέωσης στον μπάρμπα του, και η δουλειά έβγαινε δύσκολα.

Ώσπου μια μέρα ο Μπάμπης βαριόταν πολύ! Περισσότερο απ’ τις άλλες μέρες! Πήρε τους επιβάτες και αργά αργά και από δεξιά, ξεκίνησε για το αεροδρόμιο.

Στο δρόμο ξαφνικά, ανάβει αλάρμ, σταματάει δεξιά, αφήνει αναμμένη τη μηχανή και κατεβαίνει κάτω. Οι επιβάτες τον βλέπουν ν’ απομακρύνεται και φωνάζουν:  «Ε, πού πας; Γύρνα πίσω. Θα χάσουμε την πτήση! Έλα ‘δω ρε βλαμμένε!»

Τίποτ’ αυτός. Απτόητος, μπήκε μες στο καφενείο λίγο πιο πάνω, έκατσε και παρήγγειλε καφέ! Τι κι αν φώναζαν απ’ το λεωφορείο… τους είχε βάλει στο mute. Αφού ήπιε τον καφέ του, σχετικά γρήγορα, πρέπει να το αναφέρουμε αυτό, ανέβηκε στο λεωφορείο και συνέχισε τον δρόμο του.

Βέβαια, οι επιβάτες έχασαν την πτήση τους και μ’ αυτή την αφορμή, ο Μπάμπης απολύθηκε.

Έτσι, ξαναγύρισε στο χωριό. Τι να κάνει κι ο δόλιος ο μπάρμπας του; Τού ‘κοψε ένα επίδομα, φρόντισε να τον βγάλει και στην σύνταξη και αφού θεώρησε πως έκανε ότι μπορούσε γι’ αυτόν, τον άφησε στην τύχη του.

Με τα έξοδά του καλυμμένα, ο Μπάμπης στο χωριό έκανε ότι γούσταρε, δηλαδή βαριόταν!

Ένα μεσημεράκι μπαίνει στο καφενείο του Μπούκουρα ο Ηλίας. Ο Ηλίας ήταν το ταξί του Μπάμπη. Απ’ τα σκαλοπάτια του σπιτιού του τον έπαιρνε με το αυτοκίνητο, μπροστά στην πόρτα του καφενείου τον άφηνε. Από την πόρτα του καφενείου τον έπαιρνε, μπροστά στα σκαλιά του σπιτιού του τον άφηνε.

Ούτε βήμα δεν πήγαινε χαμένο!

-Τι γίνεται ρε Μπάμπη; Πώς πάει;

Καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια ο Μπάμπης απάντησε, «ζόρικα!»

-Τι εννοείς; Επιμένει ο Ηλίας

-Ξέρεις πόσος κόπος χρειάζεται για ν’ ανασάνω; Και, βαριέμαι!

-Τι λες ρε π’ ανάθεμά σε; Βαριέσαι ν’ ανασάνεις; Θα πεθάνεις…

-Βαριέμαι, είπε κι ακούμπησε το κεφάλι στο χέρι του πάνω στο τραπέζι!

ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΧΙV

 Δούλευε σε σιδηρουργείο γι’ αυτό τον φώναζαν Τσίγκο!

Ήταν ένα κλασικό χωριατόπαιδο. Ζορίστηκε πολύ να βγάλει το δημοτικό κι αυτό με βαθμό απολυτηρίου έξι! Αφού δεν τα ‘παιρνε τα γράμματα, τον έστειλε ο πατέρας του να μάθει μια τέχνη. Μάθε τέχνη κι άστηνε, που λένε; Αυτό!

Μεγάλος πια ο Τσίγκος, είκοσι χρονών, άρχισε να ανεξαρτητοποιείται. Όχι πως ήξερε τι σημαίνει αυτό, ή τι κάνει στην κυριολεξία, απλά, ακολούθησε τη φυσική ροή της ζωής.

Η παρέα του, συνομήλικοί του πάνω κάτω που γνωρίζονταν από παιδιά.

Έβγαιναν τα βράδια, πήγαιναν για μπύρες, μιλούσαν για κορίτσια και περνούσαν την ώρα τους με όνειρα όπως να είχαν χρήματα, να ήταν πλούσιοι, να είχαν μοντέρνα αυτοκίνητα και μηχανές, να ταξίδευαν, να πήγαιναν στα νησιά να έβλεπαν από κοντά τουρίστριες και τέτοια. Ανάμεσα σ’ αυτά τα όνειρα μια συζήτηση κυριαρχούσε περισσότερο. Ανασκαφές για λίρες! Άκουγαν ιστορίες απ’ τους μπαμπάδες, τους παππούδες, τους μπαρμπάδες και τις μετέφεραν στις μεταξύ τους κουβέντες. Σιγά σιγά, άρχισαν ν’ ασχολούνται διεξοδικά με την ανεύρεση θησαυρών. Αγόρασαν μηχανήματα και τα σαββατοκύριακα ανέβαιναν στο βουνό. Πήγαιναν στα σημεία που ανέφεραν οι ιστορίες που άκουγαν. Όπως είναι φυσικό, δεν έβρισκαν τίποτα. Για έναν περίπου χρόνο εξερεύνησαν τα δικά τους τα μέρη.  Μετά, άρχισαν να ξανοίγονται. Άρχισαν να ταξιδεύουν όλο και πιο μακριά για να βρουν τον θησαυρό τους. Αυτά τα ταξίδια άνοιξαν μεν τους ορίζοντές τους αλλά δυστυχώς μόνο ως προς τον στόχο τους. Η ανεύρεση θησαυρού τους είχε γίνει αυτοσκοπός.

Ο καιρός περνούσε όμως και θησαυρό δεν έβρισκαν. 

Απογοητευμένος ο Τσίγκος,  άρχισε να δουλεύει έναν άλλο τρόπο στο μυαλό του για να βγάλει χρήματα γρήγορα κι εύκολα.

Όταν κάποια στιγμή είχαν πάει στην Βεργίνα, είχε δει πως οι αρχαίοι Μακεδόνες είχαν σιδερένια ξίφη. Αγόρασε λοιπόν, σχετικά βιβλία, ξεπατίκωσε τα σχέδια, κι αποφάσισε να φτιάξει ένα πανομοιότυπο ξίφος. Ήταν σίγουρος ότι μπορούσε να το φτιάξει. Σιγά το δύσκολο, σκεφτόταν!

Έτσι, τό ‘βαλε μπρος και το δούλευε. Όταν είδε το τελικό αποτέλεσμα ήταν σίγουρος ότι τό ‘φτιαξε τέλεια! Ωραία, το ξίφος το έφτιαξε. Τώρα;

Τώρα έπρεπε να βρει τρόπο να το πουλήσει. Πώς όμως και σε ποιον; Δεν ήξερε από τέτοια πράματα ο Τσίγκος. Αποφάσισε να βάλει μια αγγελία στις εφημερίδες.

«Όποιος ενδιαφέρεται για σημαντικό εύρημα να με πάρει τηλέφωνο» έγραψε.

Σε δυο μέρες χτυπάει το τηλέφωνο, ένας ο ενδιαφερόμενος. Μετά ξαναχτυπάει, κι άλλος ενδιαφερόμενος. Κλείνει ραντεβού ο Τσίγκος και με τους δυο. Πάει στον πρώτο, του λέει τι  και πως, παραμύθια που έβγαλε απ’ το κεφάλι του, τα φούσκωσε και λίγο απ’ τον ενθουσιασμό του, θα το σκεφτώ του λέει ο άλλος, φεύγει. Πάει στον δεύτερο, του λέει το ίδιο παραμύθι, τα φουσκώνει και λίγο παραπάνω, βλέπει τον ενδιαφερόμενο ενθουσιασμένο. Γίνεται να το δω; Τον ρωτάει. Βέβαια, του λέει ο Τσίγκος, αύριο την ίδια ώρα εδώ. Εκείνη τη στιγμή, σκάνε μύτη από πίσω του δυο γομάρια, τον αρπάζουν απ’ τον γιακά και τον μπουζουριάζουν στο τμήμα της περιοχής.

Ανάκριση στην ανάκριση και κόντρα ανάκριση, δεν μπορούσαν να πιστέψουν αυτά που τους έλεγε, την αλήθεια δηλαδή!

Αυτό κράτησε όλη τη νύχτα. Την άλλη μέρα πάνε και μπαγλαρώνουν όλη την παρέα.

Ανάκριση και κόντρα ανάκριση, τους άφησαν ελεύθερους αφού έβγαλαν την άκρη, αλλά δεν μπορούσαν να πιστέψουν στ’ αυτιά τους!

Τραβάνε τον Τσίγκο στο αυτόφωρο. Εξιστορείται όλο το σκηνικό και ο δικαστής ακούγοντας τα καθέκαστα κρατιέται να μην γελάσει. Αντιλαμβανόμενος περί τίνος πρόκειται, του λέει:

-Τι να σου πω, παιδί μου! Απαλλάσσεσαι λόγω βλακείας!

ΓΕΝΙΕΣ ΒΙΑΣ

 Κάθε στρεσογόνος παράγοντας συντελεί στην ανάπτυξη και εκδήλωση βίας.

Θέλετε να έχετε υγιή παιδιά;  Φροντίστε να τους μάθετε τρόπους ώστε να μην επηρεάζονται από τα άγχη που σίγουρα θα εκδηλωθούν στις ζωές τους.

Αυτή είναι η δευτερεύουσα δικλείδα ασφαλείας με την οποία θα θωρακίσετε τα παιδιά σας ώστε να μην εκδηλώσουν βίαιες συμπεριφορές.

Η πρωτεύουσα δικλείδα είναι τα πρότυπα που δημιουργούμε στα παιδιά μας μέσω του παραδειγματισμού που πηγάζει από τις δικές μας συμπεριφορές και κοινωνικές εκδηλώσεις ή ακόμη και από τις λεκτικές παραινέσεις, συμβουλές και νουθεσίες.

1970

Ακούγεται το κλειδί στην πόρτα και η μητέρα κάνει νόημα με το χέρι στον μοναχογιό της να κάτσει ήσυχος. Έξι χρονών παιδάκι, ζωηρό και διψασμένο για να εξερευνήσει και να μάθει.

Είχε συνηθίσει να βλέπει τη μητέρα του με μαυρισμένα μάτια, πότε απ’ τις σφαλιάρες και πότε απ’ το κλάμα. Δεν του φαινόταν παράξενο. 

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο πατέρας με μια κυρία. Γυναίκα, τι φαί έκανες; Βάλε μας να φάμε…

Σερβίρει η σύζυγος προσπαθώντας με κόπο να συγκρατήσει τα δάκρυά της και αποσύρεται με το αγοράκι της στο υπνοδωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

Το ζευγάρι έφαγε και έφυγε με ένα: Γυναίκα, εμείς φεύγουμε!

Είχε ανεχθεί πολλά…. Αλλά να της φέρνει την ερωμένη του στο σπίτι και να την αναγκάζει να τους σερβίρει, ήταν απολύτως εξευτελιστικό.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο συνεχίστηκε η ζωή τους. Το παιδί μεγάλωνε σ’ αυτό το περιβάλλον της αναίτιας ανεκτικότητας, της λεκτικής και της σωματικής βίας.

Μετά από πολλά χρόνια, γέρος πια, ο πατέρας παινευόταν: Ξέρετε πόσα λεφτά έχω φάει εγώ στα μπουζούκια; Ξέρετε πόσα ξόδεψα σε μια βραδιά για τα μπούτια της Σαπουντζάκη;

Κι ερχόταν η απάντηση της συζύγου, γερασμένης πια επίσης: ναι, κι άφηνες το παιδί σου νηστικό!

2000

Το αγοράκι μεγάλωσε, έγινε άντρας, παντρεύτηκε κι έκανε κι αυτός παιδιά.

Στις πρώτες δυσκολίες που αντιμετώπισε, όπως όλοι οι άνθρωποι στους γάμους τους, ακολούθησε την πεπατημένη. Αυτά που είχε διδαχθεί δηλαδή, από τους γονείς του.

Ξεκίνησε σηκώνοντας χέρι πρώτα στα παιδιά. Τον ενοχλούσαν οι φωνές τους, τα παιχνίδια τους, οι απαιτήσεις τους, τα ρούχα τους, η μουσική τους, γενικά, τα πάντα…

Μετά, ακολούθησε η λεκτική βία προς τη σύζυγο. Όσο αυτή ανεχόταν τις προσβολές του τόσο πιο έντονες γινόταν.

Στις πρώτες δυσκολίες του γάμου του, δεν άργησε να βρει παρηγοριά σε άλλες αγκαλιές.

Δεν άργησε βέβαια η λεκτική βία να μετατραπεί σε σωματική απέναντι στη σύζυγό του.

Επειδή τα χρόνια είχαν αλλάξει και η σύζυγός του είχε μια σχετική μόρφωση, δεν ανέχθηκε περισσότερα. Χώρισαν.

2005

Η μητέρα νουθετεί τα παιδιά της εστιάζοντας στην βία που έχουν υποστεί. Αποθαρρύνει παρόμοιες συμπεριφορές, νουθετεί με λογική και γνώση τα παιδιά της που την ακούν προσεκτικά. Σε καθημερινή βάση σχεδόν, επισημαίνει και καταδικάζει τις βίαιες συμπεριφορές που εκδηλώνονται γύρω τους. 

Ο πατέρας από την άλλη έχει διακόψει κάθε επαφή με τα παιδιά και αλλάζει συντρόφους προσπαθώντας να βρει κάποια που να μοιάζει στη μητέρα του, με καθολική ανεκτικότητα.

Κάθε φορά που εκδηλώνει τον βίαιο εαυτό του, χωρίζει.

2010

Ο γιος του ζευγαριού μετά από τον πρώτο σοβαρό δεσμό, χωρίζει άσχημα.

Πέφτει στα ναρκωτικά. Ο πατέρας καλείται να βοηθήσει. Άδικος κόπος. Μάλλον κάνει τα πράγματα χειρότερα εξακολουθώντας να νουθετεί με βία και εκδικητικότητα.

2020

Ο γιος και εγγονός, κάνει χρήση περιστασιακά πλέον. Κατά τη διάρκεια της μέθης του μια μέρα, ξεσπά βίαια στη σύντροφό του και αυτή αποβάλλει.

Όταν συνέρχεται και συνειδητοποιεί τι έκανε, μετανιώνει οικτρά και προσπαθεί να επανέλθει στα πρότυπα που είχε διδαχθεί και όχι σε αυτά που είχε βιώσει.

Ποιος φταίει για τα παιδιά μας που σκοτώνουν τα παιδιά άλλων γονιών, άλλων μανάδων;

Εμείς! Εμείς φταίμε.

Εμείς οι μανάδες που δεν χωρίζουμε, που δεν σταματάμε τη βία στη γέννησή της, που δεν διδάσκουμε, δεν μαθαίνουμε, δεν μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας.

Ας μην βλέπουμε μόνο τα χειρότερα αλλά ας ρίχνουμε μια ματιά και στα καλύτερα. Τι κάνουν οι άλλες μανάδες πιο σωστά από εμάς και μεγαλώνουν, παραδίδουν στην κοινωνία σωστά και υγιή παιδιά; 

Ας μιμηθούμε αυτές τις μανάδες κι αυτούς τους πατεράδες.

Δεν είναι ώρα για εγωισμούς, ας δούμε τα λάθη μας και ας διορθώσουμε όσα μπορούμε.

Καμιά φορά, μια κουβέντα μόνο φτάνει. 

Ας ενθαρρύνουμε τα ωραία, τα όμορφα, τα υγιή χαρακτηριστικά των παιδικών ψυχών που έχουμε στα χέρια μας. Είναι εύπλαστα, σαν πλαστελίνη. Μπορούμε να τα πλάσουμε όπως θέλουμε. Ας το κάνουμε σωστά. Τόσο για τα παιδιά μας όσο και για μας. Γιατί μεγαλώνοντάς τα, υποφέρουμε κι εμείς με τις λανθάνουσες συμπεριφορές τους.

Αγκαλιάστε τα παιδιά σας, πείτε τους ότι τα αγαπάτε. Δείξτε την αγάπη σας θέτοντας όρια. Δείξτε τους το δρόμο και να είστε σίγουροι ότι θα είστε κι εσείς ευτυχισμένοι δίπλα τους.

Στο μεγάλωμα των  παιδιών δεν χωράνε νεύρα, όχι στα απωθημένα που κουβαλά ο καθένας στην ψυχή του.

Αν δεν μπορείτε να κάνετε αυτά τα απλά πράγματα, τότε μην κάνετε παιδιά!

Στο κάτω κάτω δεν είναι όλοι γεννημένοι ώστε να γίνουν άξιοι γονείς.

Άσχετα αν κάποιοι γίνονται άθελά τους. 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πρέπει να γίνονται γονείς. 

Αναρωτηθείτε λοιπόν, μήπως εσείς ή το παιδί σας είστε ένας από αυτούς;

Και, πάρτε τα μέτρα σας.

 Ας μην κλάψουν άλλες μανούλες. Φτάνει πια!

Όχι άλλος φόνος! Όχι άλλη βία! Τέλος, εδώ!

ΠΩΣ ΝΑ ΒΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΓΛΥΤΩΝΕΙΣ

  Υπάρχουν βωμολοχίες και ... βωμολοχίες που δεν είναι ακριβώς χυδαίες οπότε δεν μπορεί κανείς να σε μηνύσει. Και υπάρχουν άπειρα παραδείγματα πολλών εξ αυτών. Ειπωμένα από κουρασμένους οδηγούς στο δρόμο, οπαδούς που έχουν ξεμείνει από συνθήματα και λένε ότι τους κατέβει στο κεφάλι, από υπαλλήλους που δεν θέλουν να χάσουν τη δουλειά τους κι άλλους πολλούς αγανακτισμένους με πολύχρωμη φαντασία. Εξ αυτών των "αισχρολογιών", κάποια παραδείγματα εκτίθενται παρακάτω. 

     Οι γυναικείοι επιθετικοί προσδιορισμοί ποικίλουν με προσωπικά αγαπημένα τα "καρακαχπέ" και "καρακαηδόνα" τα οποία είναι ντοπιολαλιές. Το "καρακαχπέ" είναι αυτοβούλως προσδιοριζόμενο, δηλαδή ο Μπαμπινιώτης δεν το έχει καθορίσει και η κάθε μία το μεταφράζει όπως νοητικά επιθυμεί. Αν έχεις τη μύγα... Το "καρακαηδόνα" ίσως να σημαίνει  μαύρη πουλάδα ή  μαύρη τραγουδιάρα αλλά και πάλι δεν έχει προσδιοριστεί από κάποιο ελληνικό λεξικό οπότε κι αυτό μεταφράζεται επίσης αυτοβούλως. Και τα δύο δεν μπορούν να μυνηθούν. Επθετικοί προσδιορισμοί που μπορούν να χρησιμοποιηθούν επίσης ελεύθερα είναι οι: "άρρωστη" καθώς προσδιορίζει την υγεία και κάποιος μπορεί να εξαπατηθεί από την εξωτερική όψη, "γελαδάρισσα", προσδιορίζει επάγγελμα και "γερακίνα" το οποίο αποτελεί  περήφανη αναφορά στο ελληνικό δημοτικό τραγούδι.    Άλλα γυναικεία προσωνύμια είναι τα "Γκόλφω", "Παρθενόπη", "Αστέρω" και πολλά άλλα τα οποία μπορούν εύκολα να ερμηνευθούν. Όπως: "μου θυμίζεις την θεία μου την Αστέρω" ή "το Γκόλφω είναι ένα υπέροχο όνομα, δε καταλαβαίνω την έκρηξή σου". Πάλι γλυτώνεις χωρίς μήνυση.  

Το αντρικό φύλλο φυσικά δε θα γλύτωνε από το παρόν πόνημα αλλά σίγουρα μπορεί κι αυτό να γλιτώσει χωρίς μήνυση μία, ας την πούμε, αψιμαχία. Επιθετικοί προσδιορισμοί : "γκαζμάς" ή "τρόμπα" δεν είναι παρά παρομοιώσεις με χρηστικά εργαλεία,  "τσομπάνης" ή "γιδοβοσκός" ή "τυροκόμος", επαγγελματικοί προσδιορισμοί, "ψάρακας" και ¨γιωτάς", αναφορές στον ελληνικό στρατό, "τραχανάς" και "χαλβάς", αναφορές σε παραδοσιακά φαγητά. Υπάρχουν επίσης προσωνύμια όπως, "Κίτσος", "Μήτσος", "Παβαρότι" και το πολύ γνωστό "Καραμήτρος" που μπορούν να εξηγηθούν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως και τα γυναικεία προσωνύμια. 

Τέλος, οι ευχές. Ευχές που μπορούν να παρερμηνευθούν αλλά δεν παύουν να εκφράζονται ευχετήρια. Παραδείγματος χάριν "Όταν βλέπεις μάτς/αγαπημένη σειρά/κλπ. να σου πέφτει το ρεύμα", "Να γυρίσεις σπίτι σου και να βρεις τις παντόφλες σου ζεστές", "να παίρνεις τηλέφωνο την γυναίκα σου και να το σηκώνει ο κουμπάρος" και τελευταίο "να μην ξαναφάς πιτόγυρο". 

Ο νόμος, όμως, έχει πολλά παραθυράκια κι ακόμα και τα αθώα "αισχρόλογα" μπορούν υπό τις σωστές συνθήκες να χρησιμοποιηθούν εναντίον σου. Καλό είναι να βουτάμε τη γλώσσα στο κεφάλι ή να μετράμε από μέσα μας ως το δέκα σε μια δύσκολη στιγμή και 'κεί που κανείς δεν το περιμένει να δώσουμε ένα άπερκατ και να πάμε σίγουρα ένα βράδυ αυτόφωρο. Το χιούμορ ποτέ δεν έβλαψε κανέναν, κάντε πλάκα.   

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ, Η ΠΥΛΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ / ΕΝΑΣ ΑΠΛΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΥ

                Τι είναι η αυτογνωσία και γιατί είναι τόσο σημαντική διαδικασία στο να βελτιώσουμε τον εαυτό μας; Στους Δελφούς ήταν χαραγμένο ένα γνωμικό, αγνώστου λόγιου και ίσως το πιο ευρύ διαδεδομένο, το: "γνῶθι σαὐτόν", που σημαίνει να γνωρίζεις τον εαυτό σου. Να γνωρίζεις τα προτερήματα σου αλλά να μπορείς να αναγνωρίσεις και τα ελαττώματα σου. Να έχεις πλήρη αίσθηση των συναισθημάτων σου και των πηγών τους. Να καταλαβαίνεις την αιτία πίσω από τον θυμό και να μην διαπληκτίζεσαι για την αφορμή. Να γνωρίζεις τα όρια σου τόσο σωματικά όσο και ψυχικά. Έτσι λοιπόν με μια απλή αλλά γεμάτη νόημα φράση, μπόρεσε να εκφραστεί ολόκληρη αυτή η διαδικασία της αυτογνωσίας. Σημαντική είναι αυτή η διαδικασία για τον εξής απλό λόγο, ο καθένας ζει με τον εαυτό του και με αυτόν θα ζει εως το τέλος. Οπότε οι πράξεις του ακόμα και αυτές της νεότητας, θα πρέπει να αναλυθούν και να εξυγιανθούν αν χρειαστεί προτού η ψυχή γεμίσει με κενά και συμπλέγματα ανυπόφορα ακόμα και για τον ίδιο. Πως όμως επιτυγχάνεται η ανάλυση και η εξυγίανση αυτών των ψεγαδιών; Με διαλογισμό.

                         Τι είναι ο διαλογισμός; Ο διαλογισμός είναι η βουτιά που κάνει ο οποιοσδήποτε στην εσωτερική του θάλασσα και ο χρόνος που περνάει σε αυτήν. Ο χρόνος που αφιερώνει στον εαυτό του ο καθένας για την ανάπτυξη τόσο την σωματική όσο και την πνευματική. Όσο περισσότερο χρόνο κολυμπάμε σε αυτήν την θάλασσα των συναισθημάτων και αναμνήσεων, τόσα περισσότερα έρχονται στην επιφάνεια της. Τώρα σε αυτό το σημείο επέρχεται η ανάλυση. Για παράδειγμα ποιο ερέθισμα έφερε στην επιφάνεια τί και γιατί. Από που πηγάζει ο θυμός ή η οργή. Ασφαλώς δεν πρέπει να εξετάζουμε επιδερμικά τέτοια ζητήματα καθώς οι ρίζες τους μπορεί να είναι πολύ βαθύτερες. Δεν θα πρέπει όμως να είμαστε και μαλακοί με τους εαυτούς μας, θα πρέπει να είμαστε οι σκληρότεροι κριτές και να μην χαϊδεύουμε τ' αυτιά μας σχετικά με τα λάθη μας ή τα ελαττώματα μας. 

                             Ο διαλογισμός δεν είναι καθόλου πολύπλοκος. Για την ακρίβεια μπορεί πολλοί άνθρωποι να τον πραγματοποιούν χωρίς να το συνειδητοποιούν. Αρχικά το πιο βασικό κομμάτι του, είναι να αδειάσει ο διαλογιζόμενος το μυαλό του από όλες τις σκέψεις και ένας καλός τρόπος για να ξεκινήσεις σιγά σιγά να εμβαθύνεις είναι να αναλύεις αργά τα γεγονότα της ημέρας δίνοντας βάρος σε αυτά που σε ενόχλησαν και αναζητώντας την αιτία.  Το πιο κοινό μέσο για την επιτυχία του διαλογισμού είναι η ησυχία, να μείνεις δηλαδή σε ένα δωμάτιο με σχετικά άτονο φωτισμό και σιγή. Ένα πολύ καλό αλλά υποτιμημένο μέσο είναι η γυμναστική αφού με τον σωστό χειρισμό λειτουργεί δυαδικά. Άλλα μέσα για την επίτευξη του είναι η ζωγραφική, η ανάγνωση και γενικά όποιο μέσο μπορεί να διεγείρει τον πνευματικό κόσμο ακόμα και το πιο ίσως ασήμαντο γεγονός, όπως μια εικόνα από τους επιβάτες του μετρό μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ερέθισμα και να ξυπνήσει κάτι στην θάλασσα του καθενός. 

                            Τα οφέλη που κερδίζει κάποιος γνωρίζοντας τον εαυτό του είναι πολλά. Αρχικά το άτομο   προικίζετε με  χρήσιμα εργαλεία σχεδόν για όλες τις πτυχές της ζωής και χτίζει την αυτοπεποίθηση του σύμφωνα με τα εφόδια που κατέχει. Εφόσον έχει εμβαθύνει τα πρώτα του γνωρίσματα  είναι οι ικανότητες του και τις ανικανότητες του. Κάτι το οποίο δεν είναι κακό αφού όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίδιοι, έτσι και οι ικανότητες και οι ανικανότητες διαφέρουν από προσωπικότητα σε προσωπικότητα. Το να είσαι ελλιπής ικανοτήτων στην πώληση για παράδειγμα δεν σε κάνει αυτόματα άχρηστο σε όλα τα επίπεδα, μπορεί κάποιος να μην είναι ικανός στις πωλήσεις αλλά να είναι άριστο στις  μεταφράσεις. Επίσης το άτομο κατανοώντας τον εαυτό του μπορεί να θέσει τα σωστά όρια για την προσωπική του προφύλαξη και από εσωτερικούς αλλά και από εξωτερικούς παράγοντες, μαθαίνει δηλαδή να λέει ναι, όχι και θέλω δίχως απερισκεψία ή εκβιαστικά. Τέλος, ίσως έπειτα από αρκετό διαλογισμό να μπορεί να επουλώσει ακόμα και παλιές πληγές, αναλύοντας τις καταστάσεις, την χρονική περίοδο, όσα είχαν ειπωθεί πριν και μετά το συμβάν και τους εξωτερικούς ερεθισμούς, αφορμές που οδήγησαν στο συμβάν και τις πραγματικές αιτίες του. 

                              Το πόσο συχνά θα υποβάλλουμε στον εαυτό μας αυτή τη διαδικασία εξαρτάται από τους ίδιους. Δεν είναι απαγορευτικό να διαλογίζεσαι καθημερινά παρ' όλα αυτά, να μην ξεχνάμε πως και ο διαλογισμός είναι στην ουσία μια νοητική άσκηση και ακόμα και το πνεύμα όπως και το σώμα όταν γυμνάζεται, χρειάζεται μια ανάπαυλα.