ΔΙΚΗΓΟΡΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ

 Μία από τις χειρότερες δουλειές που έχω κάνει ήταν σε δικηγορικό γραφείο. Η θέση ήταν αυτό που σοφιστικέ λένε collector, δηλαδή έπαιρνα τηλέφωνα κόσμο που χρωστούσε και τους έλεγα να πληρώσουν το χρέος τους. Η δουλειά σαν δουλειά δεν ήταν κάτι εύκολο. Ήταν αρκετά ψυχοφθόρο. Καρκινοπαθείς που ζητούσαν μια παράταση γιατί είχαν ξεμείνει λόγω των δαπανηρών θεραπειών, υπάλληλοι που είχαν απολυθεί και δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στα χρέη τους και φυσικά οι χειρότεροι όλων - που σε αυτούς γινόμουν έως και αγενής- οι πλούσιοι με τα καβούρια στις τσέπες. Όπως προείπα, αρκετά ψυχοφθόρο αλλά ήξερα πού πήγαινα και έμπλεκα. Αυτό που δεν ήξερα ήταν πόσο απαράδεκτοι μπορούν να γίνουν ακόμα και οι δικηγόροι. Νόμιζα πως εργαζόμενη σε ένα τέτοιο περιβάλλον θα είχα τουλάχιστον όλα όσα δικαιούμαι γιατί οι δικηγόροι είναι άτομα που ακολουθούν τους νόμους και τους κανόνες. Τόσο γελασμένη και αθώα ήμουν. Δεν είχα υψηλή απόδοση, δεν μ' αρέσει να πιέζω τον κόσμο ειδικά όταν δεν υπάρχει σάλιο και το βλέπω και ‘γω γύρω μου. Στον δεύτερο μήνα άρχισα τις δικαιολογίες για την πεσμένη μου απόδοση, άρχισα να αργώ τα πρωινά - ως πέντε λεπτά, δεν ήθελα και να απολυθώ- και έγινα δύστροπη, ειδικά με μια συγκεκριμένη συνάδελφο που νόμιζε πως ήταν στην κορυφή του κόσμου γιατί δούλευε σε τέτοιο γραφείο. Αλλά δεν θα μείνω στην συνάδελφο όσο στριμμένη ή ξινή κι αν ήταν. Στο τέλος του δεύτερου μήνα αρρώστησα. Όχι σοβαρά αλλά αρκετά για να μείνω σπίτι ένα τριήμερο. Όταν γύρισα με κάλεσε στο γραφείο της η ίδια η δικηγόρος της επωνυμίας του γραφείου. Αυτό που μου ανακοίνωσε με έκανε να παραιτηθώ την επόμενη ημέρα. Μου ανακοίνωσε λοιπόν πως λόγω της χαμηλής μου απόδοσης και επειδή "έβαζα το γραφείο μέσα" θα έπρεπε να τους δώσω τα χρήματα της αναρρωτικής που θα έπαιρνα από το ΙΚΑ. Το τρελό ποσό των εννιά ευρώ. Φυσικά και δεν τους τα έδωσα και φυσικά δεν θα ξαναδουλέψω για δικηγόρο σε όποια θέση και με όποιο μισθό. Τελικά η "αφρόκρεμα" της χώρας έγινε αφρόκρεμα πατώντας σε πτώματα και αναιρώντας ότι δικαίωμα έχει κατακτηθεί από χρόνιους αγώνες υπαλλήλων και εργατών. Δεν είναι κομματικό ή πολιτικό το ζήτημα αλλά δεν μπορώ να ανεχθώ την εκμετάλλευση των ανθρώπινων πόρων στο βωμό του χρήματος.  Μα, 9 ευρώ; 9 ευρώ; Θεωρώ πως οποιοσδήποτε ευσυνείδητος εργοδότης θα ντρεπόταν να ζητήσει αυτό το ποσό έστω ακόμη κι αν είχε δίκιο… Αλλά, εγώ μάλλον ούτε για εργοδότης κάνω γι’ αυτό σκέφτομαι έτσι!

ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΣΜΕΝΟΣ ΗΡΩΑΣ

 Στη περιοχή που κατοικώ, στην πρωτεύουσα της χώρας, στον κεντρικό δρόμο κάτω από το σπίτι μου, έξω από μεγάλη τράπεζα, κάθεται ένας κύριος με μια σημαία Ελληνική τυλιγμένη πάνω στη πλάτη του. Είναι μεγάλος σε ηλικία και το πρόσωπο του είναι διαλυμένο. Στη θέση της μύτης έχει απομείνει λίγο κρέας πάνω στον χόνδρο, από το μετωπό του λείπει μια μεγάλη φλούδα δέρματος που φτάνει ως και τα μαλλιά του. Ζει από την καλοσύνη των ξένων. Αυτός ο κύριος δεν είναι αλήτης, δεν είναι χρήστης ούτε ληστής. Αυτός ο κύριος είναι περήφανος και καλόκαρδος. Πριν κάποια χρόνια αυτός ο κύριος στάλθηκε να υπερασπιστεί τα πάτρια εδάφη σε έναν πόλεμο που το κράτος ποτέ δεν αναγνώρισε. Το πρόσωπο του έγινε έτσι από μια οβίδα που έσκασε μπροστά του και σκότωσε αρκετούς άνδρες που ήταν μαζί του. Ο διπλανός του βαριανάσαινε και τον τράβηξε πίσω. Δεν μπορούσε να δει για τον υπόλοιπο λόχο γιατί τα μάτια του είχαν γεμίσει από το αίμα του. Καλύφθηκε σε μια χαράδρα. Εκεί μέσα είδε τον άνθρωπο που προσπάθησε να σώσει να ξεψυχάει. Είδε τους "αντιπάλους" του να σπρώχνουν ομοεθνείς του και να τους γκρεμίζουν από το ύψωμα πάνω από το κεφάλι του. Έβλεπε πτώματα να μαζεύονται γύρω του. Άκουγε μωρά να κλαίνε και μανάδες να παρακαλάνε για έλεος πριν βρουν κι αυτές το μακάβριο τέλος τους. Άκουγε παιδικές φωνές να πέφτουν και να χάνονται. Έζησε έναν εφιάλτη που εμείς σήμερα δεν θα ζήσουμε χάρη σε αυτόν. Έζησε αυτόν τον εφιάλτη γιατί είχε έναν σκοπό και ένα ιδανικό να πιστεύει. Ο αχός των κραυγών πνιγμένων στο αίμα, οι κλαγγές των όπλων, οι ριπές των πολυβόλων και το σφύριγμα των οβίδων συνδυασμένα με τσιρίδες και κλάματα, με βογγητά και βρισιές έρχονται κάθε βράδυ στον ύπνο του και τον συνοδεύουν νυχθημερόν. Πήγε στον πόλεμο και στιγματίστηκε για πάντα. Ακόμα και σήμερα με δάκρυα στα μάτια εξιστορεί την ιστορία του. Λόγω της αναπηρίας του δεν μπόρεσε να εργαστεί. Μια αναπηρία που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ.  Ήταν από τους λίγους τυχερούς που σώθηκε και γύρισε πίσω. Τι τύχη! Τον παρασημοφορήσανε και μετά τον πετάξανε. Ένα κενό. Μια σιωπή. 

Το κράτος δεν αναγνώρισε τον πόλεμο. Δεν τον αναγνώρισαν ούτε αυτόν τον ίδιο. Ούτε το παράσημό του, ούτε ό,τι προσέφερε για την χώρα του. Δεν πήρε ποτέ σύνταξη, δεν τον θεωρήσανε βετεράνο. Τον ξεχάσανε γιατί δεν συνέφερε να τον θυμούνται. Αλλά αυτός θυμάται και θα θυμάται για πάντα. Συνεχίζει να αγαπάει την χώρα του γιατί καταλαβαίνει πώς παίζονται τα πολιτικά παιχνίδια. Αν λοιπόν ποτέ βρεθείς μπροστά σε αυτόν τον εξοστρακισμένο ήρωα μην τον κοιτάξεις με λύπηση ή με αποστροφή, άλλωστε του χρωστάς την ελευθερία σου.  Και αν είσαι Ελληναράς νοικοκυραίος, δώσε λίγο χρόνο να ακούσεις από το στόμα του τι προκαλεί ένας πόλεμος. Σταμάτα να φαντάζεσαι καθάρσεις και επαναστάσεις γιατί στον πόλεμο ο μόνος χαμένος είναι ο λαός, ο μόνος χαμένος είσαι εσύ ο ίδιος. 

28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

 Ημέρα εθνικού δέους και περηφάνιας. Ημέρα που αν δεν ξέρεις τι σημαίνει για τη χώρα είσαι  ανιστόρητος ή αμόρφωτος. Ημέρα χαράς για άλλους, μα πένθους για εμένα. Για να κάνουμε μια γρήγορη αναδρομή, αυτή τη μέρα τιμούμε το "Όχι" που είπε ο Μεταξάς στα ιταλικά στρατεύματα, για την ακρίβεια είπε "Λοιπόν έχουμε πόλεμο" αλλά το αποτέλεσμα ήταν ίδιο. Στρατεύματα ξεκίνησαν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα ώστε να υπερασπιστούν την χώρα. Μέσα σε αυτά τα στρατεύματα ήταν κι ο προπάππος μου. Ο προπάππος μου ήρθε αγοράκι από την Προύσα της Μικράς Ασίας στην Ελλάδα υπό την απειλή των Νεότουρκων του Κεμάλ. Στην Ελλάδα τους χλεύασαν, τους έφτυσαν και τους έβρισαν. Τους έδιναν λασπωμένα αλεύρια και ρύζια για να ζήσουν. Παρόλα αυτά έκανε την Ελλάδα σπίτι του, αφού Έλληνας ήταν. Έκανε οικογένεια και μόλις που είχε χαρεί για λίγο τα παιδιά του οι σειρήνες του πολέμου ήχησαν στην χώρα για άλλη μια φορά. Τον έστειλαν στον Γράμμο όπου και εκεί κατέληξε. Ο γιός του, ο παππούς μου, παιδάκι έξι χρονών έγινε ο προστάτης της οικογενείας. Δεν πήγε σχολείο αλλά κατευθείαν για δουλειά. Στα δώδεκά του η μητέρα του, η προγιαγιά μου, περήφανη γυναίκα, κι αυτή από Μικρά Ασία, και ερωτευμένη μέχρι τέλους με τον προπάππο μου, τον έστειλε να βρει τα κόκκαλα του πατέρα του και άντρα της. Ο παππούς μου ξεκίνησε με τα πόδια, καθώς αμάξια δεν υπήρχαν ούτε η οικονομική δυνατότητα για γαϊδουράκι πόσο μάλλον για άλογο, να πάει να βρει τον τάφο του πατέρα του. Βρήκε έναν ομαδικό τάφο που πιθανότατα και ο πατέρας του βρισκόταν εκεί μέσα. Δεν ήθελε να στεναχωρήσει τη μητέρα του κι ας ήξερε πως δεν θα μπορούσαν ποτέ να φέρουν τον μπαμπά του κοντά τους και της είπε πως δεν βρήκε τίποτα.   Μετά από δύο χρόνια του ζήτησε το ίδιο πράγμα. Ξανά ταξίδι με τα πόδια. Από Μακεδονία για Αλβανία. Αυτή τη φορά όταν γύρισε είπε την αλήθεια στην μητέρα του.  Δεν ήξερε ποια κόκκαλα ήταν του μπαμπά του γιατί ήταν είκοσι κορμιά αραδιασμένα στον ίδιο λάκκο. Η προγιαγιά μου ποτέ δεν ξεπέρασε τον χαμό  του. Τον αγαπούσε μέχρι το τέλος της και του μιλούσε μέσα από τις προσευχές της. 28η Οκτωβρίου, ημέρα πένθους για την ορφάνια του παππού μου. Ημέρα πένθους για την χηρεία της προγιαγιάς μου. Ημέρα πένθους για έναν άνθρωπο που έζησε ένα ξερίζωμα, για έναν άνθρωπο που δεν έχασε ποτέ την εθνική του ταυτότητα, για έναν άνθρωπο που υπερασπίστηκε σημαία και οικογένεια. Ημέρα την οποία εκτός από περηφάνια  νιώθω έναν οξύ πόνο. Εκείνον τον πόνο της απώλειας που αισθάνεται κανείς για κάποιον που αγαπάει πολύ κι ας τον γνώρισε μόνο μέσα από διηγήσεις, ιστορίες και παραμύθια, μέσα από κιτρινισμένες φωτογραφίες που κρέμονται στους τοίχους έως και σήμερα. Οι σκιές έχουν γίνει σκεπτομορφές και μεταφέρουν ένα πάγιο ερώτημα: γιατί; 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ;

 

Το διάβασμα παίζει έναν μεγάλο ρόλο στη ζωή μας. Μαζί με το μέτρημα είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουμε στην σχολική μας ζωή. Το διάβασμα κυριαρχεί από πολύ μικρή ηλικία στην καθημερινότητα μας αλλά πόσο μας καθορίζει; Είμαστε άραγε ότι διαβάζουμε και πώς αυτά που διαβάζουμε μας επηρεάζουν; Ας πάρουμε ένα απλό παράδειγμα! Ένα άτομο στην εφηβεία του όπου ακόμα δεν έχει μεστώσει, δεν έχει χτίσει σφαιρική άποψη και η κριτική του άποψη είναι ακόμα ανώριμη παίρνει και διαβάζει τον Αγών μου, του Αδόλφου Χίτλερ. Την επόμενη μέρα που τελειώνει τα βιβλία έχει γίνει βαθιά εθνικιστής. Φταίει το παιδί; Φταίει η κοινωνία; Ή μήπως φταίει αυτός που του έδωσε το συγκεκριμένο βιβλίο να διαβάσει χωρίς να του προτείνει και κάτι διαφορετικό; Στον αντίποδα έχουμε πάλι ένα άτομο στην εφηβεία που διαβάζει Το Κεφάλαιο, του Κάρλ Μάρξ. Αυτό το άτομο γίνεται βαθεά κομουνιστής. Στα διαλλείματα αντί να ανταλλάξουν βιβλία, παίζουν φάπες για τα πολιτικά. Κανείς δεν βρέθηκε να τους πει πως οι πολιτικοί δεν δίνουν δεκάρα για τον λαό. Κανείς δεν τους έδωσε να διαβάσουν κάτι διαφορετικό για να ανοίξουν λίγο το κεφάλι τους. Καλό είναι να διαβάζεις τα πάντα αλλά ακόμα καλύτερο είναι να κριτικάρεις αυτό που διαβάζεις. Να μην τρως έτοιμη μασημένη τροφή. Κατά πόσο ένα βιβλίο με καλύπτει; Με ψυχαγωγεί; Με προβληματίζει; Αυτά είναι τα αληθινά ερωτήματα που πρέπει να κάνει κανείς στον εαυτό του όταν τελειώνει το διάβασμά του. Στην ουσία κατά πόσο ήταν χρήσιμο αυτό το οποίο μόλις διάβασα; Κι εγώ στην εφηβεία μου διάβαζα κόμιξ, δεν με έκαναν σούπερ ήρωα όμως!   

ΤΗΛΕΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

 Όχι, πες μου. Τι με νοιάζει εμένα τι στο καλό φορούσε ο σεφ στο γάμο του;

Τι με νοιάζει πώς ήταν η γυναίκα του; Αν έκλαψε το μωρό στη βάφτιση και ποιοι ήταν οι καλεσμένοι; Με νοιάζει;

Αυτές οι πληροφορίες θ’ αλλάξουν ή θα επηρεάσουν με κάποιο τρόπο τη ζωή μου;

Την κοσμοθεωρία μου, τον τρόπο σκέψης μου;

Θα διατυπώσω ευθέως την απορία μου: σε τι χρησιμεύουν τα τηλεκουτσομπολιά; Ιδιαίτερα όταν αφορούν ανθρώπους που δεν γνωρίζω και που δεν αλληλεπιδρούν με κανέναν τρόπο στη ζωή μου;

Μήπως μ’ ενδιαφέρει τι φορούσε η τραγουδίστρια στο τάδε γκαλά; 

Μ’ ενδιαφέρει τι φοράω εγώ που δεν έχω ν’ αγοράσω καινούργια. 

Ή μήπως αυτός είναι ο λόγος που  γίνεται όλο αυτό το πανηγύρι; Για να ξεχνάω την κατάντια μου;

Λέω τώρα, τι να πω κι εγώ; Ο νους μου πάει και στο κακό, άνθρωπος είμαι.

Ή μήπως όχι; Λες να ζω σ’ ένα μάτριξ κι οσονούπω θα ξυπνήσω;

Κι αν είναι χειρότερος ο κόσμος εκεί; 

Άσε, καλύτερα εδώ, στην πεπατημένη, που ξέρω και πως λειτουργούν τα πράγματα.

Μάλλον κάτι δεν πάει καλά μ’ εμένα αφού δεν μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που δείχνει η καλή μας τηλεόραση.

Δεν με νοιάζει τι είπε ο τάδε ηθοποιός, κάθε μέρα ρωτάνε κι άλλους πέντε έξι διαφορετικούς εντωμεταξύ, για το metoo.

Δεν με νοιάζει ποιες παρουσιάστριες μαλλιοτραβήχτηκαν.

Δεν μ’ ενδιαφέρουν οι απόψεις των instagramers και των influencers.

Έχω δική μου άποψη, πειράζει; Κι όποιος δεν έχει άποψη για κάτι, για οτιδήποτε μπορεί να ψάξει, να ανατρέξει σε βιβλία, να ερευνήσει και να διαμορφώσει την γνώμη του.

Γιατί θα πρέπει ο κάθε τυχάρπαστος τυχοδιώκτης να επηρεάζει τη σκέψη και την άποψη του κοινού; Διότι περί τυχοδιωκτισμού πρόκειται όταν αυτός πληρώνεται για να σου πασάρει προϊόντα και τρόπο ζωής.

Τρέχουν και τα παιδαρέλια ξωπίσω τους νομίζοντας ότι θα μπορέσουν ν’ αγγίξουν τινί τρόπω το lifestyle αυτών των πρόσκαιρων διασημοτήτων. Έτσι έχουμε τα φαινόμενα της εκπόρνευσης, των ναρκωτικών και διαφόρων παραβατικών συμπεριφορών εν γένει, της ηθικής κατάπτωσης και της ασυνειδησίας.

Κι όλα αυτά, επειδή δεν έχουμε προσωπική άποψη. Επειδή βαριόμαστε ν’ ανοίξουμε ένα βιβλίο και περιμένουμε τον αείμνηστο Μίκη να μελοποιήσει τον Ελύτη για να γνωρίσουμε τον ποιητή. Κι αυτό είναι το καλύτερο παράδειγμα που μπορώ να σκεφτώ. 

Όταν έχεις προσωπική άποψη για ένα θέμα κανείς δεν μπορεί να σε επηρεάσει, να σε παρασύρει, να σε καταστρέψει.  Δεν γίνεσαι θύμα του καταναλωτισμού, του μοντερνισμού, του προσωρινού, της οκνηρίας, της πονηριάς, της μισαλλοδοξίας, του φαίνεσθαι.

Το γίγνεσθαι είναι αυτό που θα έπρεπε να σε απασχολεί και η καθημερινή αυτογνωσία.

Δυσκολάκι θα μου πεις. Να σου θυμίσω λοιπόν τον μύθο του Ηρακλή όταν βρέθηκε στο δίλλημα αν θα έπρεπε ν’ ακολουθήσει τον δρόμο της Αρετής ή της Κακίας. Τι θα μου απαντήσεις; Παραμύθια; Δύσκολο πράγμα; Ό, τι και να πεις εσύ, εγώ σου απαντώ πως ο Ηρακλής ακόμη μνημονεύεται ακολουθώντας τον δρόμο της Αρετής ενώ οι υπόλοιποι πού είναι γραμμένοι;

Δεν είμαστε όλοι σούπερ ήρωες, το καταλαβαίνω αλλά ποιος είναι ο σκοπός μας σ’ αυτή τη ζωή αν όχι να γίνουμε καλύτεροι απ’ αυτό που είμαστε; Και σ’ αυτό δεν σηκώνω διαφωνίες γιατί το είπαν πολλοί παππούδες, Σωκράτης, Αριστοτέλης, Πλάτωνας, Πυθαγόρας και πάει σιδηρόδρομος.

Τι σχέση έχει λοιπόν η τηλεόραση με όλα αυτά; Τι προσφέρει εκτός από κέρδος σε όσους την εκμεταλεύονται;

Κι άντε, επειδή είμαι καλός άνθρωπος, σ’ αφήνω να δεις και καμιά χολιγουντιανή ταινία το βράδυ γιατί αλλιώς πώς θα σε πάρει ο ύπνος χωρίς να σκέφτεσαι τα προβλήματά σου;

ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΒΛΑΒΗΣ

 Καλοκαίρι 2020, ο κορωνοϊός έχει εξαπλωθεί αλλά αυτό δεν σταμάτησε τον  Έλληνα από το να κάνει τις διακοπές του! Έτσι και εγώ, περήφανο σπλάχνο της χώρας μου, μάζεψα τα μπογαλάκια μου, έβαλα μάσκα και γάντια, πήρα τα αντισηπτικά μου και τράβηξα για Πειραιά. Σάββατο πρωί και ο κόσμος για το πλοίο προς Αίγινα ήταν αρκετός. Σάββατο έφυγα από Αθήνα και την επόμενη, Κυριακή γυρνούσα. Στο πλοίο του γυρισμού έμελλε να γίνει το τραγικό συμβάν που με έκανε να θέλω να ρίξω εγώ η ίδια μια πυρηνική και να κάνω τη χώρα ένα μεγάλο πέλαγος. Κυριακή μεσημέρι, λοιπόν, η ζέστη αφόρητη και το καραβάκι αποπνικτικά γεμάτο. Στην κουπαστή μπροστά από την  ράμπα επιβίβασης/αποβίβασης βρισκόταν ένα ζευγάρι, γύρω στα 50, λευκοί. Η γυναίκα καλοστεκούμενη έκανε συντροφιά στον σύζυγο της ο οποίος ήταν καθηλωμένος σε ένα αναπηρικό καροτσάκι. Μαζί ατένιζαν τη θάλασσα και κρατούσαν ο ένας τρυφερά το χέρι του άλλου. Τόσο όμορφη και γεμάτη αγάπη εικόνα. Το πλοίο άρχισε να φτάνει Πειραιά και ολοένα ο κόσμος μαζευόταν προς την ράμπα. Κάποιοι κοιτούσαν περιφρονητικά, άλλοι με λύπηση το ζευγάρι και ιδιαιτέρως τον κύριο. Ο κόσμος άρχισε να κατεβαίνει από τα καταστρώματα και να στριμώχνεται. Κύμα το κύμα, ο κόσμος, σα ποντίκια που τρέχουν προς την στεριά, μαζευόταν προς την κουπαστή. Άντρες του πλοίου προσπαθούσαν να κάνουν την δουλειά τους και να κουμαντάρουν ταυτόχρονα το πλήθος. Μέσα στη μάζα ο κύριος στο καροτσάκι δεν διακρινόταν και η γυναίκα του, όσο μπορούσα να τη δω είχε αλλάξει. Το πρόσωπό της είχε γίνει άγριο. Περίμενα στη θέση μου, ήθελα πολύ να δω αν θα βρεθεί κάποιος να παραχωρήσει τη σειρά του στο ζευγάρι για να βγει πρώτο από το καράβι. Όχι γιατί έχει προτεραιότητα, όχι γιατί το λέει κάποιος νόμος αλλά γιατί είναι το αυτονόητο. Δεκάδες συνομήλικοί μου, μεγαλύτεροι και μικρότεροι και κανείς δεν προσφέρθηκε. "Αυτή είναι η γενιά μου", σκέφτηκα, " ένα τσούρμο ανάγωγοι πίθηκοι". Πιάσαμε Πειραιά, τώρα όλοι ήταν μπροστά και πίεζαν να κατέβουν, η κυρία που την είχαν ποδοπατήσει και έσπρωχναν το καροτσάκι του άντρα της φώναζε και εκλιπαρούσε για λίγο χώρο ή έστω για κάποιο έλεος. Ποια μέτρα και ποιος ιός, ο όχλος πίεζε, οι υπάλληλοι του πλοίου προσπαθούσαν ώσπου σαν από μηχανής Θεός ο κυβερνήτης βγήκε στην κουπαστή και έγινε ξεκάθαρο το κόμπλεξ κατωτερότητας του λαού μου. Μπροστά στην εξουσία ο όχλος κότεψε. Το πλήθος άνοιξε την έξοδο με μία μόνο κίνηση του χεριού του καπιτάν. Το μόνο που είπε ήταν "Μα είμαστε σοβαροί; Έχουμε άτομο με ειδικές ανάγκες, δεν το βλέπετε;". Σιγή στον όχλο, όλοι κοιτούσαν τα παπούτσια τους. Από ντροπή; Από ενοχές; Η γυναίκα έπιασε το καρότσι και έσπρωξε τον άντρα της έξω από το καράβι, ο καπετάνιος αποσύρθηκε στα έγκατα του πλοίου του και εγώ έμεινα να αναρωτιέμαι που χάθηκε η παιδεία, η κατανόηση και η ανθρωπιά μας.  Άσε που έχω την αμυδρή υποψία ότι οι περισσότεροι από αυτούς που ήταν επάνω στο πλοίο, θεωρητικά και στα λόγια είναι ελληναράδες νοικοκυραίοι που εξυμνούν τα αρχαιοελληνικά ιδανικά και χτυπιούνται για τη σημαία… 

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

 Άνοιξε η νέα τηλεοπτική σεζόν.  Τέλος!

Ένας νοήμων άνθρωπος δηλαδή, αυτό θα έλεγε. Τι να σχολιάσει δηλαδή;

Να σας εξηγήσω τι εννοώ.

Ξεκίνησαν τα πρωϊνάδικα. Ακολούθησαν τα μεσημεριανάδικα και μετά τα απογευματινά.

Το βράδυ, έχει ριάλιτι…

Χάπι αποβλάκωσης να το πω; Mind control να το πω για να μην αφήσουμε παραπονεμένους και τους συνομωσιολόγους; 

Όπως και να το πω λίγο είναι. Όχι τίποτ’ άλλο, αλλά αδικείται και ο Όργουελ  ο κακομοίρης που ούτε αυτός στο 84 του δεν είχε φανταστεί κάτι τέτοιο.

Στα πρωινάδικα μαθαίνουμε τι κάνουν στις άλλες εκπομπές, τι φοράνε οι φασιονίστες, τι λένε οι «διάσημοι», διαφημίζουν προϊόντα, κάνουν δώρα αν τους πάρεις τηλέφωνο χίλιες πεντακόσιες φορές. Σε όλα τα κανάλια το ίδιο!

Στα μεσημεριανάδικα, λένε τα ίδια πάλι αλλά προσθέτουν και ανάλυση της ειδησεογραφίας. 

Στα απογευματινά, πάλι τα ίδια.

Δεν χρειάζεται να δεις τα δελτία ειδήσεων, στα λένε όλα αυτοί.

Έχεις πρόβλημα; Έλα να γίνεις σούργελο για να στο λύσουμε.

Θέλεις λεφτά; Έλα στο ριάλιτι να γίνεις ρεντίκολο και να τα κονομήσεις. Και όσο πιο ρεντίκολο γίνεις, τόσο  πιο πολλά θα πάρεις.

Ακόμη κι η γιαγιά μου που είναι 85 ετών ξέρει ποια τηλεπαρουσιάστρια έφυγε από ποιο κανάλι και πού μετακόμισε. Μας ρωτάει κιόλας: εκείνη η εκπομπή πότε θα ξεκινήσει;

Κάποτε οι γιαγιάδες καθόντουσαν στα σκαμνάκια τους στην άκρη, ακουμπισμένες στους τοίχους των σοκακιών και κουτσομπόλευαν, λέγαν τα δικά τους, σχολίαζαν τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων. Δεν μας άρεσε αυτό.

Τώρα που γινόμαστε όλοι ρεζίλι βγαίνοντας στον πανελλήνιο με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, μας αρέσει… Και λέω όλοι καθώς, μέσω των σόσιαλ, όσοι πρωτοτυπούν, όσοι γίνονται viral για οποιονδήποτε λόγο, συνήθως γελοίο, όσοι σκοτώνονται προσπαθώντας να βγάλουν μια σέλφι, γελοιοποιούνται στο πανελλήνιο.

Κάποτε υπήρχε διαχωρισμός μεταξύ τηλεόρασης και trash tv, τώρα δεν υπάρχει καμία απολύτως διαφορά!

Άκουσα την άλλη τις προάλλες να λέει: «το κλίνον άστυ»!! Αντί του «κλεινόν άστυ» βεβαίως. Η κρεβατόπολη δηλαδή. Λέτε να το είπε επίτηδες; Δεν απέχει και πολύ από την αλήθεια.

Κι εγώ το άκουσα… τι να κάνω; Αλλάζω κανάλι. 

Εκεί η  άλλη η δημοσιογραφάρα είπε για τις εισφορές «του τρέχων έτους»….

Αλλάζω ξανά. Τι να σου κάνει κι ο αρχισυντάκτης; Δεν τους προλαβαίνει έτσι όπως τα πετάνε.

Εκεί πετυχαίνω μία με σωστά ελληνικά αλλά με έναν τίτλο που μου θύμισε παλιά επιθεώρηση. Κλεμμένες νότες υπάρχουν; 

Κάνω ζάπινγκ. Πώς γίνεται όλοι να διαφημίζουν τα ίδια ή παρεμφερή πράγματα;

Εν τω μεταξύ όλοι μαγειρεύουν. Ακόμη κι η γιαγιά μου, αυτή που λέγαμε προηγουμένως, έμαθε να φτιάχνει πειραγμένο παστίτσιο γκουρμέ και την παραδοσιακή μας κάσα (είδος σάλτσας) τώρα μας την λέει «ρου»!!!

«Κατά τον ρου των γεγονότων» λοιπόν κι εγώ αναρωτιέμαι, γιατί αντιγράφουν ο ένας τον άλλον; Δεν έχουν το ελάχιστο μυαλό, την υποτυπώδη φαντασία ώστε να παράξουν ένα υγιές, νέο και πρωτότυπο προϊόν;

Μάλλον όχι.

Γι΄αυτό  εύχομαι σε όλους:

Κατίνες όλης της Ελλάδας με τις υγείες σας! Γιατί έτσι σας αρέσει!