ΠΑΡΘΕΝΙΚΗ ΣΕΖΟΝ

 2016 καλοκαίρι, η πρώτη μου σεζόν σε εστιατόριο κάμπινγκ στην Χαλκιδική. Είχα ήδη εμπειρία στο σέρβις εστίασης αλλά δεν είχα εμπειρία στα 14ώρα όμως. Το αφεντικό ήταν ένας κοιλαράς, αντιεπαγγελματίας και αντιτουριστικός. Την επιχείρηση την διαχειριζόταν με την γυναίκα του, μια υστερική, φωνακλού και κουτσομπόλα. Τα πρωινά ανοίγαμε στις 08:00, σκουπίζαμε και καθαρίζαμε τα τζάμια, στρώναμε τα τραπέζια, γεμίζαμε τα ψυγεία και μετά μέχρι να έρθει ο κόσμος γυαλίζαμε τα μαχαιροπίρουνα με ξύδι. Ήμασταν τρεις σερβιτόροι και πηγαίναμε στο μαγαζί με μία ώρα διαφορά ο ένας από τον άλλον και ανοίγαμε εναλλάξ. Όσο εμείς λοιπόν κρατούσαμε το έξω καθαρό και λειτουργικό, στην κουζίνα η αφεντικίνα με τους άλλους τρείς μάγειρες - δύο βασικά γιατί ο τρίτος εκτελούσε χρέη λάντζας - έφτιαχνε τα μαγειρευτά της ημέρας. Παστίτσιο και μουσακάς ήταν τα στάνταρ και έπειτα έπαιζαν διάφορα όπως μακαρόνια με κιμά ή γεμιστά. Τα μεγειρευτά κάθε μέρα ήταν τέσσερα και διαφορετικά μεταξύ τους. Μόλις τελείωνε τη μαγειρική η αφεντικίνα καθόταν με τον άντρα της στη σάλα για καφεδάκι, βασικά όλη την ημέρα στη σάλα την έβγαζαν εκτός αν έπρεπε να κάνουν κάποιο λογαριασμό. Με τα χρήματα δεν εμπιστευόντουσαν κανέναν, ήθελαν να τα κανονίζουν οι ίδιοι. Ακόμα και αν ήταν θολά τα μυαλά τους από το τσίπουρο. Γεγονός που λάμβανε μέρος τα μεσημέρια και τα απογεύματα και τα βράδια. Ο αφεντικός τέντωνε από το φαί και το αλκοόλ και έβγαζε τη μπλούζα του αποκαλύπτοντας το μεσήλικο πλαδαρό κορμί του ασχέτως πελατείας. Η αφεντικίνα δεν ήταν του γυμνισμού αλλά ήταν του ποτού. Μόλις έπινε και τούρλωνε γινόταν ακόμα πιο φωνακλού. Το κερασάκι στη τούρτα ήταν όταν ο αφεντικός έφερε την μάνα του. Μια γριά που μας έκρινε όλους, μαζί και την νύφη της/αφεντικίνα και δημιουργούσε ρήξεις. Αυτή η "μελιστάλαχτη" γιαγιά δεν βοηθούσε σε τίποτα και τα βράδια έκλεβε το βαζάκι με τα μπουρμπουάρ μας. Ο πρώτος μήνας πέρασε και ο μισθός πουθενά, ούτε στην τράπεζα, ούτε στο χέρι και όταν εύλογα ρώτησα "που είναι ο μισθός μου, αφεντικό;" η απάντηση που πήρα ήταν πως κανείς δεν πληρώνεται μηνιαίως γιατί έτσι θα ρίσκαρε κάποιος να του φύγει εν μέσω της σεζόν! Περνάει λοιπόν και ο δεύτερος μήνας, σερβιτόροι και μαγείρια ζούμε με τα κλεμμένα μπουρμπουάρ ώσπου έρχεται η καταραμένη στιγμή και σπάω το μικρό δάχτυλο του ποδιού μου! Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια, πόσο μάλλον να δουλέψω. Το αφεντικό δεν νοιάστηκε ιδιαίτερα για τον πόνο μου και με έβαλε πρωινή βάρδια. Την έβγαλα με όποιο κόστος και το ίδιο απόγευμα την έκανα κοπάνα - γιατί ρεπό δεν είχαμε - για το κοντινότερο νοσοκομείο. Το δάχτυλο είχε σπάσει από την επάνω φάλαγγα και μου έβαλαν νάρθηκα. Το αφεντικό το ίδιο βράδυ που του εξήγησα τι συμβαίνει και για ποιο λόγο δεν μπορώ να συνεχίσω την συνεργασία μας δε με πίστευε και ζητούσε να δει τις εξετάσεις και τις ακτινογραφίες. Τον ιατρικό φάκελο τον είχα στην καλαμοκαλύβα - ναι σε καλαμοκαλύβες με νάιλον μέναμε 2 άτομα μαζί - η οποία βρισκόταν γύρω στο τέταρτο μακριά από το κάμπινγκ. Ένα τέταρτο χωματόδρομος και με τον νάρθηκα το μόνο παπούτσι που μπορούσα να βάλω ήταν σαγιονάρα που δεν απορροφάει μισό κραδασμό. Αφού είδε τον φάκελο και πείστηκε ότι όντως υπάρχει πρόβλημα προσπάθησε να με πείσει να μείνω για δουλειά γιατί δεν μπορούσε να ψάχνει καινούργιο άτομο. Δεν δέχτηκα και έφυγα την επόμενη ημέρα. Φυσικά ο αφεντικός δεν με πλήρωσε και η αφεντικίνα με στόλιζε στο υπόλοιπο προσωπικό. Το καλοκαίρι πέρασε για τα καλά, το δάχτυλό μου δεν έδεσε ποτέ εντελώς και για δυόμισι μήνες δουλειάς χωρίς ρεπό και υπέρ υπερωρίες πληρώθηκα το φοβερό ποσό των 1.000 ευρώ και εννοείται πως δεν μου κόλλησε ούτε ένα ένσημο!