ΤΟ ΥΠΌΓΕΙΟ

ΤΟ ΥΠΌΓΕΙΟ

ΦΙΌΝΤΟΡ ΝΤΟΣΤΟΓΈΦΣΚΙ

Ας ξεκινήσουμε με μια σκιαγράφηση του καλλιτέχνη: στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε έναν σκορπιό με σελήνη στους διδύμους δηλαδή σαν να πηγαίνεις για camping σε καταρράκτη με αέρα 9 μποφόρ! Ρωσικής καταγωγής που από μόνο του αυτό φωνάζει πόνο και τζογαδόρος που δεν είχε αφήσει λέσχη για λέσχη. Εν ολίγοις δεν τον χαρακτηρίζεις "εύκολη πίστα"! Στο έργο τώρα, χωρίζεται σε δύο μέρη, στο πρώτο μέρος ο αφηγητής, ένας γερό-παράξενος που γκρινιάζει όλη την ώρα, κάνει βουτιά στην κοινωνική ανισότητα, στην πολιτική της εποχής και στα δεινά του κόσμου κρίνοντας αυτά και τον εαυτό του μαζί! Κάποιοι κριτικοί λένε για βαθιά συνειδητότητα αλλά λογικό, αν είσαι γέρος, όσο να 'ναι έχεις αναπτύξει μια κάποια αντίληψη του κόσμου και του βαθύτερου εαυτού. Διαφορετικά, τι έκανες τόσα χρόνια στην ζωή; Ζούσες όντως ή ήσουν θεατής της ζωής; Και αυτό ακριβώς το ερώτημα είναι που απασχολεί τον καλλιτέχνη στο δεύτερο μέρος του έργου. Μέσα από προσωπικές του περιπέτειες, μας εξιστορεί λεπτομερώς το πόσο κότα ήταν! Επίσης στο πέρασμα του καιρού οι κριτικοί -τόσα ήξεραν κι αυτοί- τόλμησαν και ύψωσαν "το υπόγειο" στο ίδιο βάθρο με το σπήλαιο του Πλάτωνα! Από 'μένα είναι όχι! Εγώ το υπόγειο το ερμήνευσα ως το comfort zone του πρωταγωνιστή που μπορεί ελεύθερα να μεμψιμοιρεί δικαιολογώντας έτσι την δειλία του να ζήσει πραγματικά! Ξέρω, ξέρω.... Ποια νομίζω πως είμαι για να μιλάω έτσι για τον μεγάλο Ντοστογέφσκι; Αλλά ορίστε, feel free to change my mind.